Scheren in ruil voor lezen
Een vrouw met halflang donker haar roert in een grote pan. Ze heet Margot en sommige pastelkleurige plakken die ze heeft gemaakt zien er inderdaad uit als cake of lichte chocola, en hoewel mijn speekselklieren er nog steeds voor voelen, weerhoud ik me verstandig van een hap. Zeep. Margot maakt zeep, en wij zijn in haar werkplaats beland.
Margot staat met een tafel op de Sinterkerstmarkt in Vleugel F. Er zijn ook stands met honing, sieraden, kleding, kunst, spelletjes, drank en lekkernijen. Allemaal producten uit onze eigen Biotoop. Mijn werk is vertegenwoordigd bij de boekenkraam. Ik heb een boekenstunt bedacht. Wie vandaag een boek van mij koopt, krijgt de schrijfster erbij cadeau. Ik kom dan op een later tijdstip bij de koper thuis en signeer het boek en schrijf er een persoonlijke opdracht in, mits de koper of de ontvanger binnen een straal van vijf kilometer rond De Biotoop woont. Margot schiet me aan, ze wil graag een boek van mij en ze wil dat ik bij haar langskom. Weer word ik overmand door de geur van haar zepen en mijn oog valt op een ouderwetse scheerset waarvan ik weet dat mijn man die zeker zal waarderen. We ruilen, haar scheerset tegen mijn laatste roman.
Een paar dagen later klop ik bij haar aan en roep: ‘Hier is de boekenservice van Sabine van den Berg.’ Margot doet open, ze is al halverwege mijn trilogie en wil het boek eigenlijk niet meer loslaten. We drinken thee. Ze vertelt dat ze eerst in Spanje woonde en daar ooit een tuttig zeepboekje doorbladerde. Ze is dol op koken en de precieze receptuur voor zeep kwam op hetzelfde neer als die van een ingewikkeld gerecht. De ingrediënten haalde ze uit de streek en zo begon haar eerste zeepexperiment. Ik vraag of ze haar zeep ooit heeft opgegeten, dat ik me daarvan moeilijk kan weerhouden wanneer ik hem ruik. Nee, maar in principe zou het geen kwaad kunnen, stelt ze me gerust. Haar Spaanse honden – twee ondeugende rovers die zich vergrepen aan alles wat ze te pakken konden krijgen – gristen soms een stuk van het aanrecht en lagen daarna boerend met schuimende bekken op het erf uit te buiken. Zie je wel, denk ik. Zo gek is mijn aanvechting dus niet, maar in boeren en een schuimende bek heb ik weinig trek en ik glimlach alleen maar.
Eerdere afleveringen van De Biotoopfeuilleton staan op www.sabinevandenberg.com.
Tekst & illustratie: Sabine van den Berg