Messias

De vrouw die op bezoek kwam liet foto’s van haar zoon zien die momenteel in Irak voor een vredesmissie is. Ook misschien niet het eerste waar je aan denkt als je besluit een kind te nemen, dat het ooit een vredesmissie wil ‘bevechten.’
Het was zijn eerste uitzending. Ze zei: ‘Zo’n uniform maakt het heel echt.’
Dat vond ik ook. Ik vroeg of ze hem erg miste.
Ze zei: ‘Het valt mee, je kunt beeldbellen tegenwoordig, dat scheelt een hoop.’
Daarna spraken we kort over de kerstdagen.

De baby werd naar bed gebracht. Ook hij hoefde niet erg gemist te worden. Want je kon hem horen krijsen én via een klein schermpje in de wieg zien liggen. Technologische vooruitgang tegen het menselijk tekort? Tegen het gemis? Waarom anders?

Later vertrok de visite en werd ik geknipt. Ik verontschuldigde me dat mijn haar zo vet was en dat ik naar zweet stonk. Lachend vroeg mijn tante: ‘Hoe kan dat dan?’
‘Het douchen is erbij ingeschoten, maar soms zweet je gewoon, toch?’
‘Vaak is het spanning, hormonen.’
Ik had geen idee, was niet angstiger dan normaal, waarschijnlijk was het iets menselijks.  
Tijdens het knippen spraken we over onze familie en vrienden. De een leek gelukkiger in zijn relatie dan de ander. Mijn tante zei: ‘Niet iedereen zal kinderen nemen, denk ik.’

Na het knippen haalde mijn tante de baby uit bed. Zijn wangen waren rood en hij was nog steeds wat onrustig. Net als met technologie lijkt me nieuw leven in eerste instantie bedoelt als vooruitgang. Vooralsnog werd de baby dan ook alleen nog maar bewonderd. Zijn tekortkomingen werden later pas besproken. Of hij het menselijk tekort ging dichten of iets in die trant, is afwachten. Over bijvoorbeeld de kinderjaren van Jezus is helemaal niks bekend. Op zijn twaalfde liet Jezus zich pas zien op de Tempel in Jeruzalem. Daarna duikt hij rond zijn dertigste weer op om het begin van de godsdienst te leggen. Leven is afwachten in het algemeen en niet per se vooruitgang in het bijzonder.