Worst

Ik had een afspraak in Amsterdam. Maar toen ik op het treinstation van Arnhem aankwam, werd al snel duidelijk dat reizen onmogelijk was. 

Het afzeggen of verzetten van een afspraak is doorgaans iets dat me gruwelijk stoort. Het omgaan met vrijetijd is voor veel mensen lastig, volgens mij. Jongeren worden er soms vandalistisch van, oudere jongeren zoeken meestal een hobby. Om de tijd biljartend of vissend door te brengen, lijkt me een grote straf. 

Maar vandaag bracht de lege agenda een soort rust. Er was geen enkele mogelijkheid om nog ergens heen te gaan. Het lot lag in de handen van het weer. De mensen in de stationshal verbroederden. Bijna was het een religieuze ervaring. Het nadenken was gestopt en de priester bleek een vrouw met een megafoon te zijn. Iedereen geloofde haar. 

Op den duur wilde ik toch wel weer als een individu door het leven gaan. Ik verliet het station en liep door de verlaten stad. Op een straathoek zag ik een man een halve rookworst wegschrokken. Wellicht had hij ook tijd over en at hij uit pure verveling. Ik stopte met lopen en zag dat de laatste happen hem niet bevielen. Hij kokhalsde. Ik dacht: misschien gaat hij braken.

Toen hij het stompje worst in een prullenbak wilde gooien, werd het onderschept door een windvlaag. Metershoog schoot het stompje de lucht in, steeds hoger tot het niet meer zichtbaar was.

Ik heb lang staan kijken maar het stukje nergens zien landen. Misschien vliegt het nog steeds rond. Ooit zal het landen, net als het besef dat de mens klein is, en de natuur altijd de lachende derde.  

Deze hele week is Jonah Falke huischroniqueur bij Nooit Meer Slapen op NPO Radio 1 en doet hij tegen de klok van twee uur een verlate dagsluiting. Afgelopen nacht (vanaf 1:03:00) ging het over gestrande reizigers en vliegende rookworst.