School

De leraar stelde me vragen over het boek en die probeerde ik naar waarheid te beantwoorden. De leerlingen zeiden niets, ze keken. Maar dat alles al duidelijk was, leek me onwaarschijnlijk. Een meisje vouwde voor mijn ogen het boek doormidden, ik hoorde de rug van het boek breken. Maar ze keek er wel vriendelijk bij. Het was misschien ongemak.

De enige twee vragen van leerlingen die er op aandringen van de leraar uitkwamen waren: ‘Is alle seks in het boek waargebeurd?’ En: ‘Hoeveel geld verdien je nou met zo’n boek?’

Waren het de enige twee vragen die er toe deden? Seks en armoede? Over seks en armoede wordt veel gelogen. Ook toen leek het me verstandiger om te liegen.

Aan het eind van het lesuur zei de leraar: ‘Nou, jullie zijn stil geweest en dat is een goed teken, jullie hadden ook kunnen gaan klieren.’

Ik zei: ‘Dat kan nog komen natuurlijk.’

Gelukkig ging de schoolbel vlak daarna.

Na afloop dronk ik koffie in de lerarenkamer. Een plek waar het destijds voor mij verboden was om te komen. Een andere lerares Nederlands, die het boek ook helemaal had gelezen, zei: ‘Er zitten drie spelfoutjes in je boek.’ Daarna noemde ze de pagina’s waar de fouten stonden. Aan haar ogen te zien leken dat de momenten waar ze het meest van genoten had tijdens het lezen.

Met een paar VVV-bonnen in mijn hand liep ik de school uit. Op het schoolplein zette ik mijn telefoon aan. Een vriend vroeg in een berichtje: ‘Hoe was het op je oude school?’ En hij stuurde een nieuwsbericht mee, over een wiskundeleraar die van een middelbare school in Den Bosch was gesprongen die ochtend.

Misschien werd de oneindigheid van getallen hem te veel.

Ik schreef mijn vriend: ‘Hier was het oké. Wat een treurig bericht zeg.’

Ik zag dat hij mijn antwoord las, iets typte maar daarna stopte met typen en niks terugstuurde. Taal is minder exact, al lijkt het doorgaans niets liever te willen dan duidelijk zijn. Een antwoord zonder woorden, bleek die ochtend ook een antwoord.