Dolfijnen

We zijn al melancholisch nog voordat melancholie de tijd heeft gekregen zich te nestelen. We waren in een resort, zo groot als we nog nooit hadden gezien. Een dorp. We liepen met zo'n bandje om de pols. Saai? Vreselijk? Met een meervoudig beperkt kind is niets gemakkelijker dan 'all inclusive'. Eten wanneer je zin hebt, met oneindig veel keuze.

Het was dus prachtig in Punta Cana, waar Amerikanen en Russen een wedloop drinken hielden en waar de wind zo muzikaal speelde met de palmbladeren dat het leek of het regende.

In Europa is het alweer nacht als Samuel zich in het vliegtuig nog steeds laat meeslepen door Kikker. We zijn zo trots dat hij het allemaal heeft volgehouden, deze onderneming. Wat voor ons gewoon is, is voor hem het avontuur, het ongewisse. We waren compleet als gezin, aangevuld met Davids vriendin Joy, die na een tussenjaar hbo-verpleegkunde wil studeren. Het kan niet anders dan een perfecte keuze van haar zijn, zo lief als ze was voor Samuel.

Ze waren trouwens allemaal zo aardig voor hem, zo vonden hem een grappige brombeer, want hij maakte soms zoveel geluid dat we hem bijna smeekten een beetje stiller te zijn. Personeel vroeg om zijn aandacht. Reny, Luis, Nathaniel, Orlando, ze vouwden hun zwarte, wat verweerde hand om het witte, zachte handje van de nooit werkende jongen.

In het zwembad, waar hij zonder spalken is, liep hij eindeloos over de bodem. Hij voelde de sensatie. Even met de grote teen de grond raken en met een hupje vooruit. Telkens dat trotse koppie. Hij sloeg van pret keihard in het water om alle vrolijke liedjes van het animatieteam op de kant.

Alleen de eerste jetlag in zijn 16-jarige leven konden we hem niet uitleggen. Dus zat hij de eerste nacht rechtop in bed, om 3.00 uur, maar hij accepteerde de koptelefoon en de filmpjes. Nijntje, Kikker en de Koala Broertjes sleepten ons door de nacht.

We zijn zelfs met dolfijnen te water geweest. Dolfijntherapie kan volgens onderzoek heilzaam werken voor autistische kinderen. Het was sowieso een schitterend gezicht hoe ze Samuel de trap op tilden, naar het bassin. Hij aaide dolfijn Nimbe met verve. Terwijl hij een paar jaar geleden geen enkele interesse toonde voor de dolfijnen in het Dolfinarium, volgde hij ze nu met zijn ogen. Dat hoge, bijna zingende geluid van de dolfijn lijkt veel op de hoge tonen van Samuel bij tevredenheid.

En tevreden was hij. Hoog boven de Atlantische Oceaan kijk ik naar links in het vliegtuig. Bijna alles is donker. Het licht van de iPad schijnt op zijn wangen, die strak gespannen staan van de lach. Die Kikker toch.

Willem Vissers (1964) schreef in 2017 wekelijks in de Volkskrant over het leven met de gehandicapte Samuel, de middelste van zijn drie zonen. Dit jaar zal dat nog sporadisch zijn. Op het Lebowski Blog plaatsen we zijn column door.

Reageren? w.vissers@volkskrant.nl