Ik ben meer dan klaar voor de leegte. Die geeft rust

Eindelijk heb ik ook de mail gestuurd waarin ik voorstel om de scheidingspapieren te gaan ondertekenen. De datum is vastgesteld op de sterfdag van mijn opa. Dat vind ik mooi. Het is voor mij heel vreemd om te ervaren, maar ik kijk uit naar die dag. Ik kijk ernaar uit om ook op papier geen echtgenote meer te zijn.

Mijn therapeute zei: “Wat je nu gaat voelen, is echte rouw. Zolang je ergens voor vecht, hoef je het verdriet niet helemaal te voelen.”

Dat is waar, dacht ik.

Ze zei: “Nu je niets meer hebt om voor te vechten, ontstaat er een leegte.”

Gevecht 

Dat is ook waar. Maar die leegte kan ik goed aan, merk ik. Ik was meer dan klaar voor de leegte. De leegte geeft rust. Ik kan vanuit hier alles goed overzien. Ik heb een prachtig uitzicht.

De meisjes en ik waren gisteren op mijn moeders verjaardag en we gingen zwemmen. Ik herinner me haar vijfenzestigste verjaardag twee jaar geleden, toen man net te kennen had gegeven dat hij niet meer gelukkig was met mij. Mijn moeder, de meisjes en ik overnachtten in een cottage in een nagebouwde jungle in Center Parcs en die nacht heb ik haar voor het eerst over de twijfels van man verteld. Wat stond ik er toen anders voor.

Twee jaar geleden begon mijn gevecht om mijn gezin te redden. Ik heb gestreden voor wat in mijn ogen ‘de goede zaak’ was. Ik geloofde in onze liefde. Daar heb ik ook geen spijt van. Het heeft me naast een boek, ook veel zelfkennis opgeleverd. Het heeft me gebracht tot waar ik nu ben.

Zo dreef ik in het zwembadwater, met aan beide zijden een meisje tegen me aangeklemd. Als aapjes. Ik zag de breed lachende gezichten links en rechts van me, de twinkeling in hun ogen en ik voelde mijn eigen lach. Met z’n drieën lieten we ons meevoeren door de stroom. En het was goed.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.