Week van het korte verhaal (4) Stella Bergsma - Dons
Fermata
Dit wordt geen standaard erotisch verhaal. Ik ben geen standaard hoofdpersoon. Ik ben niet stout. Ik ben niet ondeugend. Ik verdien geen tik op mijn billetjes. Ik heb ook helemaal geen billetjes. Geen kontje, geen lipjes, geen kutje. Geen kinderverkleinwoorden bij volwassen seks. Ik ga zo geen uur lopen zeiken over hoe ik eruitzie. Over mijn pronte borstjes en mijn kekke paardenstaart. Over mijn witte blouse waar mijn tepelhoven licht doorheen schemeren, mijn strakke spijkerbroek waarin de rondingen van mijn volle billen mooi uitkomen. Over hoe ik net onder de douche vandaan kom en kippenvel heb. Hoe alles zo sensueel aanvoelt. Ik ga geen zinnelijke, zintuigelijke ervaringen beschrijven. Kleverige perziken eten en over het plaksap op mijn kin emmeren. De haartjes die uit de oranje geurige huid steken. Het randje kant langs mijn broekje, waar ik met mijn vinger zachtjes overheen glijd. Geen erotiek. Erotiek liegt. Seks is de waarheid. Het plast je zo recht in je gezicht. Geen veren, geurkaarsen, zachte blinddoekjes. Geen roze sm van de Action. Geen wijvenschrijverij over mijn uiterlijk, hoe ik voor de spiegel sta te draaien en mezelf beoordeel. Hoe ik kies voor dit en dit rokje met die en die kleine stipjes. Hoe ik parfum zachtjes achter mijn oren smeer en mijn voetjes langzaam in mijn hooggehakte veterrijglaarzen laat glijden. Vrouwen bekijken zichzelf met een derde oog. Altijd. Ze zijn subject en object tegelijk. Ze worden geil van het idee dat een ander ze geil vindt. Dat is hun grootste bron van opwinding. Vrouwen bestaan bij de gratie van de goedkeuring van een man. Ze leven en sterven bij zijn blik. Ze behagen, plezieren. Vrouwen zijn geen echte mensen, ze zijn een rol. Hun tekst krijgen ze bij hun geboorte. Hun kostuums zien ze in de reclame.
Ik ben een echt mens. Dit is mijn verhaal.
Ik: Ben jij dat op die foto?
#Maestro: Hallo.
Ik: Hallo, ik wil je een verhaal vertellen.
#Maestro: Wie ben je en wat wil je van me?
Ik: Je kunt zien wie ik ben en wat denk je dat ik wil? Het is drie uur ’s nachts, ik verveel me. Ik heb whisky, sigaretten en een computer. Ben jij dat op die foto? Nee hè? Je ziet er niet uit in het echt, hè? Je wilt meisjes naar je profieltje lokken en dan suffe opdrachtjes geven.
#Maestro: Ben jij dat op jouw foto?
Ik: Ja.
#Maestro: Dan zie je er lekker uit zeg. Mmm. Lekker kontje.
Ik: Ik heb helemaal geen kontje, ik heb een kont. Een grote, ronde dikke reet. Laat die standaard bullshit varen, please.
#Maestro: #Maestro stuurt foto…
Ik: O God alsjeblieft, houd daarmee op. Wat is het? Wat moet dat voorstellen? Dit kan niet eens. Flikker op met die nepplaatjes.
#Maestro: Stuur eens een foto.
Ik: Nee.
#Maestro: #Maestro stuurt foto…
Ik: Wel verdomme, houd op hoor. Ik stop met praten.
#Maestro: Wat wil je dan?
Ik: Dat zeg ik, ik wil je een verhaal vertellen. Over hoe ik van mijn hoogtevrees af ben gekomen.
#Maestro: Waarom?
Ik: Om me te vermaken. Omdat ik me verveel, omdat ik nostalgisch ben.
#Maestro: En wat moet ik daarmee?
Ik: Luisteren, je moet luisteren.
#Maestro: Waarom zou ik geïnteresseerd zijn in je verhaal? Ik: Christus, omdat het een goed verhaal is. Omdat er seks in voorkomt.
#Maestro: O.
Ik: O, vind je het nu boeiender?
#Maestro: Ja.
Ik: Ik zat hier alleen whisky te drinken en te scrollen en opeens zag ik jouw belachelijke nepprofiel. Met je stomme pretentieuze naam en je vijftig tintentronie. Dat ben jij echt niet. Veel te knap. Hoe je… hoe hij kijkt. De man op je foto. Oeh. Als blikken konden beffen. Het deed me aan mijn eerste vriendje denken. Die was ook zo knap, ook van die ik-eet-je-op-ogen. En dat mocht. Tussen mijn benen zijn koud beffet. Mmm! Ik zag het weer voor me. Waar hij me voor het eerst likte. Toen werd ik melancholisch. Ik dacht, laat ik die ridder op het rubberen paard eens vertellen over mijn eerste keer.
#Maestro: Je eerste keer?
Ik: Ja ‘Hashtag Maestro’. Vind je dat geil? Vind je dat een opwindend idee?
#Maestro: Ja.
Ik: Waar ben jij eigenlijk meester van? Van wie? Van je hond? Van je vetplant? Je cactus en je scootmobiel? Van wie ben jij de baas?
#Maestro: #Maestro is aan het typen…
Ik: Ik geloof er niets van dat jij iemands bazie bent. Je hebt gewoon een paar van die pretprullen gelezen. Van die Kruidvat-cliteratuur, bouquetboekjes met dweepzweepjes en nu wil je met je broeierige onzinprofiel chicks lokken. Je hoopt dat ze geloven dat jij die geile knappe zakenman bent, die vrouwen slecht behandelt, maar voor hén een uitzondering maakt. Die ze vernedert maar eigenlijk diep in zijn grijsijzeren geldkluis van een hartje echt van ze houdt. Je hoopt ze te kunnen pseudo-sm’en, zodat ze je een fotootje sturen.
Ik durf te wedden dat dat je eerste opdracht is. Stuur een sexy selfie. Oeeehh. Maar maatje, je verraadt je. Baasje zonder slaafje. Je gaat toch niet eerst een dickpic sturen? Dat is toch geen beheersing? Geen meesterschap. Dat komt zo wanhopig over, echt. En niet eens eentje die van jou is ook. Wat denk je dat dat voor effect heeft? Dat wijven meteen uit hun kleren springen en een camera in hun broekje stoppen?
Ik snap mannen überhaupt niet. Altijd willen ze foto’s en filmpjes. Altijd willen ze zien, zien. Alles van je afkijken, afstropen, afpakken, afnemen. En als ze het krijgen, zijn ze triomfantelijk. Ze hebben gewonnen. Je afgepeld tot je kwetsbaar overblijft. Dan gaan ze je beschamen. Hoe kon je dat doen? Hoe kon je zo dom zijn om dat te sturen? Nu kunnen ze het op internet zetten, met hun vrienden delen en jou uitlachen. Je bestraffen. Je bent hun afpel-prooi. Ze hebben van je wat ze willen en wat er over is gebleven, is niet meer interessant. Dat is maar een garnaal, een mens, een kind dat de te grote schoenen van haar moeder had aangetrokken.
Maar ik begrijp dat niet. Daarmee verpesten ze het toch voor zichzelf? Dan krijg je toch nooit meer de onvoorwaardelijke geilheid van een intelligente vrouw? Die is dan toch altijd op haar hoede? Stuurt toch nooit meer die foto die je wilt zien, die overgave. Armen, benen, kut en hart gespreid. Waarom is seks toch altijd strijd? Nooit samen.
#Maestro: Jezus, wat praat je veel. Ben je gefrustreerd?
Ik: Dronken. Dat ben ik. En een tikje melancholisch. Waarom overigens die malle hashtag bij je naam? Waar slaat het op?
#Maestro: Het is een hekje.
Ik: Wat? Hahaha, om je slaafjes aan vast te binden zeker. Hahahaha!
#Maestro: #Maestro is aan het typen…
Ik: Hahahahahhahahahaha, ik heb het niet meer!
#Maestro: Ik vind je raar. Ben je feministe ofzo?
Ik: Ja, ik ben een woedende feministe en jij een meester zonder klasje. Wat een stel. Zullen we trouwen? Ik ben zo... ik weet niet. Vol met gevoel. Haha. Tot de nok toe gevuld met tranen.
#Maestro: #Maestro is aan het typen…
#Maestro: Je bent echt vreemd.
Ik: 
Ik: Ik weet overigens niets van sm. Ik vind het gedoe. Jezelf helemaal naar het plafond hijsen om klaar te komen. Masturberen met spijkers, copuleren in carnavalstenue. Al die hulpstukken. Ik ken mensen die hele koffers hebben. Je moet dat allemaal aantrekken en voorbinden. Kost onwijs veel tijd. Je hele kelder verbouwen, waar moet de wijn dan heen?
#Maestro: Wat lul jij veel.
Ik: Je hebt gelijk, ik zal mijn verhaal vertellen. Ik zit nog even naar je foto te staren. Oi, was je het maar, dan vergaf ik je je stomme hekwerkprofiel. Wat ik zei: als blikken konden likken. Mijn verhaal heeft overigens ook sm-elementen. Maar echte. Niet die met de props. Geen goocheldoos. Horen?
#Maestro: Jaha!
Ik: Doet me overigens denken aan wat ik een keer in de sauna meemaakte. Dat was ook sadomasochisme, eigenlijk. Het was een zwarte man. Heel mooi, met allemaal tattoos. Je moet geloof ik tegenwoordig ‘persoon van kleur’ zeggen. Hoewel hij meer een persoon van penis was, wow. Ik bedoel, wow. Indrukwekkend.
#Maestro: Vertel verder.
Ik: Dat was ik ook van plan. Ik zat in de infraroodsauna, omdat ik last had van mijn schouder. Ik masseerde mezelf, terwijl het zweet van me af drupte. Hij keek er steeds naar. Naar mij, naar mijn lichaam. Ik was met een vriendin, maar die was even buiten, om af te koelen. Hij vroeg of ik pijn had. Ik zei ja. Hij raakte zijn geslacht aan. Person of hard penis. Dat vond ik zo spannend. Ik voelde het helemaal in mijn buik. Midden in de sauna raakte hij zichzelf gewoon aan. Hij gleed erlangs. Op en neer. Zonder gêne. En hij was moooi. Heel breed en strak en vol tattoos. Ronde dingen waren het. Ik ben gek op tatoeages van ronde dingen. Hij zei dat hij me best van mijn pijn af kon helpen. Daar schrok ik zo van dat ik het hokje verliet. In één klap opgestaan. Omdat ik het te opwindend vond. Ik wist niet wat ik moest doen. ‘Ga je weg?’ vroeg hij. ‘Mmtot zo,’ murmelde ik en weg was ik. O, wacht. Dat was het. De rest is niet gebeurd. Die heb ik verzonnen.
#Maestro: Wat?
Ik: Het sm-gedeelte, dat gebeurde niet. Dat was later, buiten in het bubbelbad. Ik zag hem niet meer. Ik had spijt. Maar had denk ik toch niets gedurfd. Maar die bubbels, die bellen, die kietelen behoorlijk prettig. Dus dat deed ik. Ik zat buiten met die bubbels een bruisorgasme op te wekken, terwijl ik fantaseerde dat hij, de person of penis, me nam. Bij de koude douches, onder die houten emmer. En dat elke keer als ik bijna klaarkwam, hij aan het touw van die bak koud water trok. Niet mogen klaarkomen, dat is toch het ultieme masochisme. Denk je niet?
U heeft een oproep van #maestro gemist
Ik: Wat doe je?
#Maestro: Ik ben er opgewonden van geworden.
Ik: Nou en! Niet doen.
#Maestro: Was dit je verhaal?
Ik: Nee. Dit was, weet ik veel. Gewoon iets tussendoor. Maar niet bellen, okee?
#Maestro: #Maestro is aan het typen…
Ik: Ok?
#Maestro: Ok. Vertel je verhaal.
Ik: O, gaan we bevelen geven? Opwindend hoor. Ok, komt ie. Hoe ik van mijn hoogtevrees af kwam. Ik was zeventien en ging naar de kermis met mijn eerste vriendje. Je weet wel, die knappe. Die lijkt op jouw profielfoto, die niet van jou is, omdat je een kale dikke vijftiger met een bierbuik bent.
#Maestro: Vertel nu je verhaal, of ik block je.
Ik: Geil!
#Maestro: Je verhaal.
Ik: Ja Meester, goed meester. Even bijschenken. Enfin, ik had dus enorme hoogtevrees. Maar mijn vriendje (die mooie, die knappe, die veel knappere dan jij) dwong me het reuzenrad in te gaan.
#Maestro: Je begint vervelend te worden.
Ik: Hahaha, sorry, ik zal me gedragen, o Maestro, o grote koning van het hekwerk. Goed. Ik kon hem niets weigeren. Hij was zo mooi. Alles was zo nieuw en spannend. Hij zei dat hij me voorgoed van mijn angst af zou helpen. Hij was twee jaar ouder dan ik. Groot en een beetje stevig. Zou me niet verbazen als hij later vet is geworden, maar ik dwaal af.
Erik, zo heette hij, tilde me in zo’n idioot schommelkuipje en daar gingen we. Dat vind ik het engst, hè. Die schuitjes. Hoe noem je die dingen. Kuipjes, schommels. Wagentjes zonder wielen. Ze hangen daar maar te gammelen aan die scharnieren. Ik ben als de dood dat ze loslaten. Metaalmoeheid. Bouwfout. Constructievrees heet dat overigens. Eigenlijk heb ik dat meer dan hoogtevrees.
#Maestro: Ga door.
Ik: Ken je het boek The Fermata? Het is heel leuk en opwindend. Het gaat over een man die de tijd stil kan zetten. Of eigenlijk, hij kan de tijd uitrekken en iedereen staat dan stil. Dan kan hij ze uitkleden en naar ze kijken en de grappigste dingen doen. Het is heel leuk, je moet het echt lezen.
#Maestro: Is dat het verhaal?
Ik: Nee, maar het deed me er even aan denken. Omdat boven in zo’n reuzenrad ook alles stil lijkt te staan. De tijd lijkt uit te smeren, alsof je vastzit in een seconde, als een soort vacuüm. Het is net of er ook geen lucht is. Geen leven, niets.
#Maestro: Je lult te veel.
Ik: Goed, dat vind ik dus heel eng. Dat punt waarop het rad bovenaan stil blijft staan. Dat wat iedereen het leukste vindt, dat je over de stad uit kan kijken. Afschuwelijk, je hangt daar maar. Die kloterige kutkuipjes schommelen in de wind. Je kunt ze horen piepen. Ik was zo vreselijk bang. Ik hield me vast aan die stomme ijzeren beugel. Dat ding slaat ook nergens op. Zo krakkemikkig als wat. Alsof dat ook maar iets zou tegenhouden, je kunt er van alle kanten uit vallen. Ik was zo mager toen.
#Maestro: Nu niet meer?
Ik: O god, krijgen we dat hoor. Nee, nu niet meer, zal ik een foto sturen? Een buk-foto met metaallingerie?
#Maestro: Ja.
Ik: Ok, komt ie hoor…………………
#Maestro: Ja?
Ik: Nee. sukkel. Ik heb het nu honderd keer gezegd. geen foto’s. Je luistert helemaal niet. Je zit maar te wachten tot het neuken begint. Nog één keer ook maar iets over foto’s en ik log uit en ontvriend en mute je helemaal de moeder. Ben er nu klaar mee.
#Maestro: 
#Maestro: Ja.
Ik: Goed. Ik zat daar dus boven in in dat ding. Het was doodstil, de stad heel ver weg. Ik was zo verkrampt. Als ik eraan denk, voel ik het weer. In mijn lichaam. Zo gespannen. Ik stond schrap, zat schrap. Mijn voeten op die grond die geen grond was, mijn benen, billen. Elke vezel klaar voor de val.
#Maestro: Raak jezelf aan.
Ik: Hè, wat? Nee!
#Maestro: Ik raak mezelf nu aan. Wil je het zien?
Ik: nee, nee, nee.
#Maestro: Stuurt foto
Ik: Wel godverdomme, gast. Dit was het, doei.
#Maestro: Nee wacht, vertel verder.
#Maestro: Alsjeblieft. Please. Het spijt me echt, ok? Ik kon mezelf niet helpen.
Ik: Ok, goed, maar dit was de laatste keer, ja? Als je nog een keer zo’n kutfoto stuurt, ben ik weg.
#Maestro: Ok.
Ik: En niet steeds onderbreken.
#Maestro: Ok.
Ik: Zeg sorry, of ik ga niet verder.
#Maestro: Ok, sorry! Sorry, ok?
Ik: Zie je? Wat ik al zei. Seks is een strijd. Altijd. Ik word daar droevig van.
#Maestro: Sorry, echt, het spijt me. Ga alsjeblieft verder.
#Maestro: Heeee, hallo! Sorry, ga verder, ik vind het een mooi verhaal. Toe?
Ik: Rustig, ik was even een peuk aan het roken.
#Maestro: Ik zal je niet meer onderbreken.
Ik: Goed. Enfin, ik was dus bijna ziek van angst, maar de tweede keer dat we naar boven draaiden, in die doodse stilte, begon Erik in mijn oor te praten. Heel dichtbij. Ik durfde niet te bewegen.
‘Spreid je benen,’ zei hij. Ik deed het niet, was totaal verstijfd. Hij schoof mijn benen uit elkaar en blies in mijn oor. Fffffffff. Ik sidderde. Langzaam gleed hij met zijn vingers naar mijn kruis en ik liet hem. Het was prettig, warm, troostend. Toen zette het rad zich weer in beweging en trok hij terug. De warmte was opeens weg. Ik wist niet hoe ik het had. Opgelucht dat we weer naar beneden gingen, maar teleurgesteld dat dat gevoel verdwenen was. Dit was de eerste keer dat ik daar werd aangeraakt, moet je weten. Ik bedoel, anders dan door mezelf.
#Maestro: Ik ga klaarkomen, denk ik.
Ik: Wat? Ben je gek geworden? nee. Ophouden met wat je doet, nu! nu Stoppen.
#Maestro: Waarom…?
Ik: Je verpest alles. Nu stoppen daarmee. Ben je gestopt?
#Maestro: Ja.
Ik: Zeker? Beloofd?
#Maestro: Ja, beloofd.
Ik: Mijn hemel zeg. Je haalt me elke keer totaal uit het verhaal.
#Maestro: Sorry.
Ik: Terecht. Pfff. Waar was ik?
#Maestro: Hij raakte je aan tussen je benen. Ik wil je ook aanraken daar…
Ik: Jezus, houd je bek, houd je bek! Wil je dat ik mijn verhaal vertel of niet?
#Maestro: Ja.
Ik: Het was alsof we tolden. Het rad leek te slingeren, om zijn as te draaien. We leken de stad in te zoeven, te rollen. Als een wiel dat was losgeraakt. Mijn hart ging tekeer, maar ik merkte dat ik mijn benen een stukje uit elkaar deed en hij gleed er weer met zijn hand tussen. Het was zo stil boven. Zo stil. Ik kon mezelf horen hijgen. Het leven, alles was zo ver weg. Ik voelde dat ik nat werd. Een vlek op mijn broekje. Hij speelde ermee. Liep er- overheen met zijn vingers. Het rad zette zich weer in beweging. Ik wist niet meer hoe ik het had. Moest ik bang zijn? Geil? Het was klam tussen mijn benen op weg naar beneden. Ik verlangde naar de hand. Toen was de rit voorbij.
#Maestro: nee!
Ik: Stil nou. Wil je niet weten hoe het verder gaat?
#Maestro: Wel, jawel!
Ik: Ok, ik moet even plassen. Als ik terugkom maak ik het verhaal af en onderbreek je me niet meer, is dat goed?
Ik: is dat goed?
#Maestro: Ja, ja.
Ik: Ben zo terug.
#Maestro: 
#Maestro: –
Ik: Hallo? Wat doe je?
#Maestro: Sorry, ik was even bezig.
Ik: Waarmee?
#Maestro: #Maestro is aan het typen…
Ik: Zat je aan jezelf? Eerlijk zeggen.
#Maestro: #Maestro is aan het typen…
Ik: Ik had toch duidelijk gezegd dat dat niet mocht? Er is een tijd en een plaats voor dingen. En nu is de tijd van luisteren.
#Maestro: Ik houd het niet meer!
Ik: Doe normaal, man. Er is bijna niets gebeurd. Jezus. Beloof dat je stopt.
#Maestro: Ok.
Ik: Mooi en nu houden zo en luisteren. IK zeg wat je mag doen. Is dat duidelijk? Pfff. Waarom moet seks toch altijd zo’n strijd zijn.
#Maestro: Ik luister.
Ik: De rit was over. Ik voelde me zo raar. We stopten beneden. Ik was helemaal slapjes en had die koude natte broek aan. Er kwam een jongen naar ons toe om ons uit de stoeltjes te helpen, maar Erik bleef zitten en voelde in zijn achterzak. Hij haalde er een briefje van 20 euro uit. ‘We willen nog twee ritten mee,’ zei hij. Ik schrok. Nog twee keer! Dat was zo lang. Tegelijk wilde ik het ook. Ik werd totaal verscheurd. Probeerde uit te stappen, maar Erik hield me tegen. Het ding zette zich in beweging. Het zonk in mijn maag en kriebelde tussen mijn benen tegelijk. Vreemd en fijn. Ik geloof niet dat ik me later in mijn leven ooit nog zo wonderlijk heb gevoeld. Zo alles. Blij, bang, machteloos, machtig, licht, zwaar. Geen drug die het ooit geëvenaard heeft. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik ook dood had kunnen gaan, daar op dat moment.
Piepend en krakend gingen we weer omhoog. Up, up and away. Mijn hoofd tolde en ik zweette terwijl ik het koud had. Eenmaal boven legde mijn vriendje zijn hand weer daar. Daar, daar. Hij glipte met zijn vingers onder de stof. Ik wist niet of ik angstig was, of opgewonden. Ik wist helemaal niets meer. Het rad begon weer aan de afdaling. Meteen trok hij zijn hand weg. Ik werd er gek van. Naar beneden. Naar boven. Ik gooide mijn armen om zijn nek en kroop op zijn schoot. Hij gebood me te gaan zitten op het harde plastic bankje en nam voor me plaats op zijn knieën. Het wagentje leek bijna te kiepen, maar dat interesseerde me niet. Er was allang geen boven en onder meer. Ik sloot mijn ogen. Hij duwde voorzichtig mijn benen omhoog en wurmde richting de stang. Hij vouwde ze over het koude metaal. Ik zat erbij zoals bij de gynaecoloog. In de stijgbeugels, maar dat wist ik toen nog niet met mijn zeventien jaren. Ik was net geboren daar. Daarvoor had ik nooit een dag geleefd. Ik liet met me doen. Ik was van hem, voor hem, terwijl ik door de lucht tuimelde. Zijn hoofd verdween tussen mijn benen, met zijn tanden trok hij aan de natte stof. Het scheurde en hij stak zijn tong in het kiertje. Dat was... Ik begon te kreunen zoals ik mezelf niet kende. Een hard geluid, als van een dier. Verder was alles zo, zo stil. Geen tijd en ruimte. Zoals in dat boek, The Fermata. Overal was zijn tong. Hij likte me zoals die ogen uit jouw foto. Alsof ze je ziel ook zouden schoonvegen. Toen de gang naar beneden weer werd ingezet, stopte hij abrupt. Ik bleef gewoon zo zitten. Met mijn benen in de hoogte. Ik kon niet meer. Hij sloeg zijn armen om me heen. Ik bibberde. Ik was een hoopje, een plasje was. Nog maar net mens. Mijn hoofd had ik naar achteren geknakt. Ogen nog altijd gesloten. Ik zag niemand, dus niemand zag ons, dacht ik, hoopte ik.
Weer boven ging hij half staan. Over me heen gebogen. Of weet ik veel hoe hij het deed. Ik keek nog altijd niet en was dat ook niet van plan. Hij pakte de stang vast en stootte in een keer in me. Ik had zijn lul niet eens gezien. Waar haalde hij die vandaan? Het was magie. Toverkracht, opeens een keihard geslacht uit een hoedje. Een stokje. Het deed pijn, als scheuren. Alsof mijn benen eraf gedraaid werden vanuit het midden. Gepakt werd ik, geduwd, geprikt, genomen, ge… Geneukt voor het eerst van mijn leven. Er schoten pixels en rare beelden door mijn hoofd. Ruis, als van een ouderwetse tv. Alles was sterren en stippen en flitsen pijn. Toen het ding zich weer in beweging zette, had Erik mijn benen van de beugel gehaald. Ik voelde mijn lichaam naschokken en deed mijn ogen op een kiertje. Door halve luikjes zag ik hem naar de jongen beneden knikken. Even hield hij zijn hand naast zijn hoofd, als een saluut. Dit was het laatste rondje. Er ging elektriciteit door mijn lichaam en ik kon niet meer bewegen. Weer op weg naar boven drapeerde Erik me eenvoudigweg over de beugel alsof ik een lappenpop was, sjorde mijn broek naar beneden en ging achter me op het bankje zitten. In de stilte, de fermata, nam hij me op zijn hondjes. Ik zat half op zijn schoot, begon zelf ook mee te doen. Voor het eerst van mijn leven, in de uitgerekte tijd, op de top van lucht, neukte ik. Met zijn vingers gleed hij razendsnel over mijn clit. Het was een speldenknopje, dat aanzwol in de grote, weke zee die mijn lichaam was. Sterker werd het, sterker. Ik golfde. Ik was eb en vloed en elke molecuul in de frisse lucht om me heen. Ik was een vogel. Ik spreidde mijn armen en schreeuwde tegen de wolken. Ik kwam klaar. Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik dat mijn hoofd helemaal uit het karretje stak. Ik keek regelrecht de afgrond in! Ik voelde niets. Er zat bloed op het gele plastic van het bankje toen ik uitstapte. Ik wilde het wegvegen maar Erik trok me mee. Ik wankelde weg en bedacht dat het een souvenir was. Een teken dat ik altijd dapper zou zijn. En dat is zo. Ik ben nooit bang. Wel droevig. Ik mis Erik. Hij was lief voor me. Het werd in- gewikkeld. Waarom is alles altijd ingewikkeld? Waarom is seks altijd strijd? Nooit samen.
#Maestro: Mag ik klaarkomen?
Ik: Huh? O ja hoor, ga je gang.
#Maestro: Ik neuk je over die beugel. Ik neem je, pak je. O god ik kom, zeg dat het mag. Zeg dat ik mag klaarkomen, meesteres.
Ik: Meesteres? Eh ja, je mag klaarkomen.
#Maestro: Ik buig je over die beugel. Ik heb je billen in mijn handen. Ik kom. Ik kom. Oooooh……….
Maestro heeft het gesprek verlaten
Ik: Hallo…? Hallo?
Ik: Nooit samen…
In Dons zijn de beste erotische verhalen uit Oh magazine verzameld, geschreven door de fine fleur van de Nederlandse en Vlaamse literatuur.
