Droomliefde

‘Je droomliefde?’ zei ze.

En ik vertelde hoe ik haar indertijd had gevonden met slechts één vluchtige herinnering en een voornaam ter mijner beschikking, en dat in een internetloos tijdperk, en hoe ons eerste afspraakje was verlopen en álles precies was gegaan zoals ik ooit als kleine jongen had gedroomd.

Ze giechelde, nam een flinke slok van haar glas en legde haar hand op mijn arm. Fijne, ranke vingers. Niet langer meer de vingers van een meisje maar die van een vrouw, en ik kon het niet laten mezelf kortstondig in te beelden wat die vingers konden doen.

‘We waren jong,’ zei ze.

Ik knikte. De opdracht die ik, zoals alle vorige keren, voorin het boek voor haar had opgeschreven, luidt: ‘Sorry, je komt er wéér niet in voor!’ Dat is geen grap, maar een leugen. Ze komt in al mijn boeken voor, maar ze heeft zichzelf nog nooit herkend omdat ik haar verborgen heb tussen de komma’s en witregels, in het ritme van een lange, elegante zin, in een plotwending die het hoofdpersonage ontredderd achterlaat.

En alsof ze mijn gedachten las, vroeg ze: ‘Bedrieg jij je vrouw wel eens? Wij zouden altijd eerlijk zijn, weet je nog?’

Ik wist het nog. Maar het punt is: ik geloof niet meer in eerlijkheid. Ik geloof in harmonie.

Van maandag 26 februari t/m vrijdag 2 maart leest Ivo Victoria bij VPRO Nooit meer slapen elke nacht een verhaal voor over de actualiteit. Dit verhaal schreef hij naar aanleiding van het bericht dat onder Portret van een meisje, van Modgliani, het portret van een andere vrouw zit; een grote liefde die hij overschilderd heeft en zo heeft hij er ironisch genoeg voor gezorgd dat die dame definitief en letterlijk deel is geworden van het werk, weliswaar overschilderd maar daardoor juist voor altijd onuitwisbaar, zoals dat gaat met grote liefdes, nietwaar?

Lees en luister hier alles terug.