Stephen Hawking en de kracht van het zwarte gat (Lot Veelenturf)

‘De boodschap van deze lezing is dat zwarte gaten niet zo zwart zijn als men zich voorstelt. Ze zijn niet de eeuwige gevangenissen waar men ze voor hield,’ zegt Hawking tijdens een lezing in 2016. ‘Dingen kunnen uit een zwart gat ontsnappen en er mogelijk zelfs in een ander universum weer uitkomen.’ Zie je wel.

Toen ik in groep zes zat was ik een ambitieus kind. Waar mijn klasgenootjes hun spreekbeurt hielden over ‘de mondhygiënist’ en ‘de kangoeroe’ had ik mijn zinnen gezet op iets groters: het heelal.
Ik was ontzettend zenuwachtig en had me daarom ter compensatie voorbereid alsof ik in de finale stond van Het beste idee van Nederland. Alles had ik uit de kast gehaald: kleurenafbeeldingen uitgeprint op A3, vastgemaakt op foamboard met van die mooie dunne maquettespijkertjes, filmpjes van de maanlanding en een heuse telescoop, geleend van het vriendje van mijn moeder. Vijftien minuten duurde mijn presentatie, en het publiek werd wild. Vooral toen ze met hun kleverige handjes (ik had Marsen uitgedeeld) aan de telescoop mochten zitten.

Het enige jurylid van de show, juf Noldiana, reageerde minder enthousiast. Ze vond het leuk dat ik zoveel werk had gestopt in de attributen, maar haar gezicht vertrok zodra ik het woord ‘oerknal’ uitsprak. Ik had niets door en stak daarna pas echt van wal. Zwarte gaten waren mijn ding. Ik was compleet geobsedeerd door het idee dat er iets bestond wat de kracht had om alles om zich heen op te vreten, zelfs het licht. Ik had ergens gelezen dat wanneer je iemand in een zwart gat zou gooien en deze persoon observeerde, je dan het horloge van diegene steeds langzamer zou zien gaan tot het punt dat het stil zou staan. Ik snapte hier niks van, maar vond het prachtig en besloot hier mijn spreekbeurt mee te eindigen.

Nadat ik kleurplaten had uitgedeeld gaf juf Noldiana me mijn cijfer. Een vijf. Ik was er kapot van. Met tranen in mijn ogen begon ik mijn spullen bij elkaar te rapen. ‘Je weet toch dat God de wereld heeft geschapen?’ zei de juf. Ik vond het enigszins vreemd dat ze dit zei, want nee, dat wist ik niet. Ik zat op een openbare basisschool en was atheïstisch opgevoed. ‘Maar dan kan hij toch ook de zwarte gaten hebben gemaakt?’ vroeg ik. Toen moest ik mijn mond wassen met zeep.

Stephen Hawking is jarenlang mijn held geweest en hoewel mijn droom om astronaut te worden inmiddels is bekoeld, zal ik hem altijd dankbaar zijn voor de kracht die hij me heeft gegeven om uit het zwarte gat van Juf Noldiana te ontsnappen.