Woestijn

Als de wind goed staat en ik in de tuin zit, vang ik soms een flard op van de muezzin die twee kilometer verderop, vanuit de minaret van de Ulu-moskee op de kop van de Utrechtse wijk Lombok, tot het gebed oproept. Het is een indrukwekkende actieradius. De stem van Allah reikt ver. Toch verbleekt de Lombokse muezzin tot een fluisterend muisje bij het geweld waarmee zijn collega’s mij wekten op mijn reis vorige week. Het was vlak voor zonsopgang, en de azaan (oproep tot gebed) zwol aan tot een niveau dat alleen vergelijkbaar is met het luchtalarm op de eerste maandag van de maand. Eerst een enkele stem, vervolgens meerdere, tot uiteindelijk een kakofonie van meanderende, elektronisch versterkte mannenstemmen de lucht bezwangerde. 

Hoeveel moskeeën Doha telt, durf ik niet te zeggen. Maar de hoofdstad van Qatar is een uitgestrekte metropool met anderhalf miljoen gelovigen, dus het moeten er honderden zijn. Volgens Frank van Hellemondt wen je aan het intimiderende geluid van de azaan, slaap je er na verloop van tijd doorheen. 

Van Hellemondt is Utrechter in hart en nieren. In zijn woonkamer staat een messing beeldje van de Domtoren naast een gravure van de stadhuisbrug en een foto van de Choorstraat in de sneeuw, beide met de Dom op de achtergrond. Tot zes jaar geleden was hij clubarts van FC Utrecht. Toen hij gevraagd werd voor een betrekking in een Qatariaans ziekenhuis dat gespecialiseerd is in sportblessures moest hij dan ook twee of misschien zelfs drie keer nadenken voor hij ten slotte ja zei.

De afgelopen dagen was ik te gast in zijn huis, op een ommuurde compound in Doha. Want ook in Qatar is het Boekenweek. Althans, voor de kleine gemeenschap van Nederlandse expats die er leeft. Ik mocht er voorlezen uit mijn nieuwe boek. Dat gaat over Nederlandse migranten in een Arabisch dorp. “Speculatieve fictie”, noemde mijn uitgever dat uitgangspunt. Maar hier in Doha is er niets speculatiefs of fictioneels aan. Hollanders in de woestijn. Die de azaan niet meer horen. Maar nog iedere dag weemoedig naar de besneeuwde Domtoren kijken. Prachtig uitgangspunt voor een roman.

Of wacht...

Tot bloed op het droge is een rollercoaster van een what if-roman die de migratieproblematiek op originele wijze belicht en de lezer een soms grimmige spiegel voorhoudt.