Kleuren zijn ze kwijt | Alles draait om dat ene

Kleuren zijn ze kwijt

de personen rennen over het plafond
heen, en weer terug
grijs en zwart rekken ze
racen mee
met de auto’s voor ons huis
ze trekken de meubels langs de muren
tot kauwgomslierten
lang en donker, soms hel verlicht
ergens in de diepte
rinkelt een telefoon
eindeloos lang, telkens opnieuw
mijn ogen willen zien
maar vallen steeds dicht
mijn oren moeten horen
voelen zich verplicht

Alles draait om dat ene

waar omheen ik ben gegroeid
de leegte, die tegelijk
de kern is van mijn leven
wanneer een lichaam
zich zo vormt, zo voegt
en vraagt om vulsel
is het dan vreemd
dat de gedachten mee gaan doen?