Op de iPad werkt Samuel als een diskjockey die zijn set bij elkaar aan het sprokkelen is

We hadden Samuel geleerd op de iPad naar filmpjes te kijken, met een koptelefoon op. Dat was handig voor in het vliegtuig naar een vakantieadres, het was fijn toen hij te vroeg wakker was en zich niets aantrok van de jetlag, en ook in de droevige tijd rond de dood van opa, toen de hele dag vrolijkheid van zijn verzameling dvd'tjes ongepast was.

Hoe hij het doet, doet hij het, maar eindeloos tikt dat rechterwijsvingertje op het glas van het apparaat. Teletubbies in alle talen, vage liveoptredens van Plop en zijn kornuiten, hij vindt het bijna blindelings. Uren kan hij zich vermaken in de digitale schatkamer van het peuterleven. Hij is de mixer van zijn eigen verlangens.

Maar toen wilde hij niet meer anders. Thuis wilde hij meteen aan de iPad. Samuel zat alleen nog in zijn hoekje op de bank. Als je achterom keek van je werk, zag je nog net dat blonde bolletje met een koptelefoon boven de rugleuning van de bank uitsteken, als een diskjockey die zijn set voor de avond bij elkaar aan het sprokkelen is. Heel af en toe hoorde je een geluidje van tevredenheid, of een klacht na een vastloper.

We wilden onze goede oude Samuel terug, de Samuel die door de kamer banjert, die aandacht vraagt, die opeens naast je staat te applaudisseren bij een liedje, die wil dat we allemaal gezellig met hem meedoen, als toeschouwers in zijn eenmanscircus. Wij vonden de handenbinder Samuel veel leuker en gezelliger dan de stille, in zichzelf gekeerde iPadjunk. Hij liet zelfs zijn bekers drinken staan, omdat drinken maar afleidde van de nieuwe werkelijkheid. We maakten ons druk of hij wel voldoende bewoog, of zijn nek niet ging scheefstaan als zijn ogen voortdurend waren gericht op dat scherm op zijn schoot.

Hoe sneu we dat ergens ook vonden, we borgen het apparaat op. Hij krijgt het af en toe in het weekeinde, verder hebben we het goed verstopt in een kast. Hoe hij reageerde? Een paar dagen keek hij na thuiskomst nog in zijn schooltas, maar hij berustte spoedig. Zo schakelde de nieuwe Samuel weer vlotjes terug naar de oude Samuel, met aandacht voor zijn omgeving en met grote belangstelling voor het fenomeen opruimen, vooral na het eten.

We proberen het obertje in spe te leren dat hij glazen pas naar de keuken mag brengen als ze helemaal leeg zijn. Wat deed Samuel deze keer? Hij keek even naar het half gevulde glas witte wijn van papa, met dat gelige wit in plaats van het rozige rood van zijn limonade. Hij boog over tafel, pakte het glas resoluut, dronk het in twee teugen leeg en liep naar de keuken. Hij keek niet eens ontstemd van de wat zurige smaak, zagen we nog net voor onze lachbui.

Willem Vissers schrijft eens in de maand over zijn gehandicapte zoon Samuel in de Volkskrant. Eerder schreef hij het boek Samuel.