Moederliefde

Op een dag kreeg die psycholoog zijn eigen hersenscan onder ogen. Hij schrok. Zijn hersens waren de hersenen van een psychopaat. De familie van de man reageerde totaal niet geshockt: ze wisten het al jaren en leefden ermee. 
Deze man kon geen gevaar overzien, daar is ook empathie bij gemoeid. Een psychopaat is kennelijk niet altijd iemand die met een schroevendraaier in de bosjes zit te wachten, het zou ook je vader in een duikerspak kunnen zijn, dacht ik.

Opgewekt zei ik tegen de dochter van de psycholoog: ‘Nou, het is toch een hoopvolle gedachte dat een psychopaat een psychopaat kan herkennen?’ 
Geïrriteerd zei ze: ‘Ja, van een scan ja!’ 
Volgens mij bedoelde ze daarmee: dat telt dus niet, wat bazel je nou? 
Ik vroeg niet door naar de relatie met haar eigen vader, al was ik erg benieuwd, maar ik probeerde empathisch te zijn. Te veel interesse ofwel empathie kan ook verkeerd vallen. 
De dochter begon over iets onbelangrijks te praten en leek op haar gemak.  

Gisteravond belde mijn moeder. Ze zei dat ze net een documentaire over bergbeklimmers had gezien: ‘Ik hou daar helemaal niet van, die mensen spelen met hun leven, wat doen ze zichzelf aan? Ga toch gewoon naar huis, dacht ik.’ 
Ik vertelde haar het verhaal over de psycholoog die met zijn kind zwom tussen de haaien. Ze zei: ‘Wat doen mensen elkaar aan?’

Ik heb nooit gedacht dat mijn moeder een psychopaat is, maar dat kan nog komen. Ik zou me op al haar mogelijke daden willen voorbereiden, of zou dat op z’n minst willen proberen. 
Waarom kiest een kind soms, ongeacht de situatie, zo blind voor zijn ouder, en andersom?
Volgens mij is zulk soort gedrag ook een natuurlijke afwijking. De meesten noemen die afwijking het hoogste goed, namelijk: liefde.