Alles is mogelijk als de kinderen weg zijn

Ik open mijn slaapkamergordijnen en zwaai naar de overbuurvrouw met haar bakfiets vol kinderen en rugzakken gevuld met broodtrommels, bekers en fruit. Ik zie voor me hoe ze die trommels vanochtend nog snel heeft moeten reinigen, de korsten van de vorige dag eruit, weg met de chocopasta en de pindakaas die kleefde aan de randen. (Nu zit het verdorie aan de mouw van haar blouse). 

En dan de muffe lucht uit die vermolmde plastic bekers. Ze heeft de kinderen komkommer in zilverfolie meegegeven omdat de fruitschaal leeg was. Of nee, een oude, geschraapte winterpeen in stukken. Het bruine wortelschraapsel ligt nog op het aanrecht.

De overbuurvrouw moet dus per se boodschappen doen vandaag. Er is fruit nodig, brood en iets gezonds voor het avondeten om zes uur.

Als zij wegfietst, trek ik mijn gouden joggingbroek aan en zet koffie. Beneden klap ik meteen mijn laptop open en schrijf een overdenking op voor mijn nieuwe boek.

Er is niemand die me verwijt dat ik haar broek nu nóg niet gewassen heb, terwijl ze 'm gisteravond al bij de was had gelegd. Dat ze nu dus helemaal niets heeft om aan te trekken. En waarom er op de badkamer nóg geen wc-rol hangt? Of ik die nu even wil komen brengen? Ja. Nu. Heb ik de haarborstel trouwens op een andere plek gelegd of waar is-ie? Dat het mijn schuld is als ze nu te laat op school komt.
 

Zin

Er is ook niemand die me met een lief lachje vertelt dat ik nog een spelletje 'pesten' met haar moet spelen en tegelijkertijd de kaarten al uitdeelt.

Ik mag de hele dag zo achter mijn computer blijven zitten, en drop en chocola eten als lunch. Of niet lunchen. Ik hoef geen boodschappen te doen. Ik hoef niet te koken. Ik hoef niets. Als ik zin heb, spreek ik straks af om te gaan eten met een vriendin. Alles is mogelijk.

Ik zou er misschien nog véél meer voordelen uit kunnen halen, denk ik weleens, 's avonds op de bank, met een dekentje, een zak chips binnen handbereik, de herhaling van 'Vier handen op één buik'. Maar morgen komen ze alweer.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.