Een aparte gewaarwording om zo'n jongetje tot volwassen man te zien uitgroeien

We willen hem dus scheren, want een snor is een zonderling gezicht bij zo'n jongen. Niet dat we hem geen snor gunnen, maar die bewaart hij dan maar voor later. En dus namen we een scheerapparaat, met drie meebewegende koppen. Bernique en ik stonden met zijn tweeën bij Samuel, om zijn hoofd vast te houden en de scheerkoppen langs zijn babyhuid te laten glijden. Langzaam verdwenen de donshaartjes en kreeg hij weer een gladde huid. Samuel vond het niks. 'Eeeeuuuuu', riep hij hard, terwijl hij zijn hoofd waar mogelijk wegtrok.

Het is een aparte gewaarwording om zo'n jongetje tot volwassen man te zien uitgroeien. In fysiek opzicht althans. Dat gaat heel langzaam. Vorige week waren we weer in het ziekenhuis voor de controle van de scoliose, de rugvergroeiing. Weer is zijn rug iets krommer getrokken dan de vorige keer, een half jaar geleden. Dat is het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat Samuel bijna is uitgegroeid. Op de foto konden we het verhoornen van randjes van de botten ontwaren, hetgeen duidt op het einde van de groei. Veel groter dan 1,65 meter zal het mannetje niet reiken. Als hij is uitgegroeid, zullen ze bekijken wat ze doen met de scoliose. Opereren, of misschien gewoon zo laten. Geregeld trekt de kromming bij als kinderen ouder worden.

Samuel zet op de bochtige weg naar volwassenheid op zijn manier stapjes, niet altijd tot ons genoegen. Hij maakte een forse val in Limburg, toen hij vóór een wandeling pardoes naar buiten liep, terwijl Bernique de wandelwagen in gereedheid bracht. Hij lette helemaal niet op het afstapje bij oma thuis. Hij overziet de gevolgen van zo'n drieste actie ook niet. Hup, bam. Snee in het oor, beurse arm, forse blauwe plek in zijn gezicht.

Op andere momenten is hij juist een voorbeeld, dan verbaast hij ons werkelijk. Niet alleen bij zijn specialiteit opruimen, maar ook op andere, onverwachte momenten. Tijdens de uitvaart van opa hadden we allerlei voorzorgsmaatregelen getroffen, voor het geval Samuel te veel geluid zou maken, variërend van een meegebrachte iPad met koptelefoon tot tijdelijke verhuizing naar de sacristie, met een vriendin van Bernique die zich al had opgeworpen als begeleider.

Alsof Samuel onder de indruk was van de gewijde sfeer in de kerk, liet hij slechts één hoge, vrolijke noot horen, toen zijn oom het altaar betrad voor een woordje. En vorige week, bij de zogenoemde zeswekendienst, was hij nog indrukwekkender stil. Even overwogen we om de kerk tot ons tweede huis te maken. Af en toe schoof hij een stukje over zijn billen om achter de pilaren te kijken hoe dat nu ging met de organist en met de mevrouw met de belangrijkste zangstem.

In bijna een uur gaf hij één kik. Dat was exact op het moment dat de pastoor de naam van Samuels  overleden  opa noemde.

Willem Vissers schrijft eens in de maand over zijn gehandicapte zoon Samuel in de Volkskrant. Eerder schreef hij het boek Samuel.