Levenslied

Toen we stopten met spelen spraken we over het levenslied. De vrouw zei: ‘We zijn laatst naar Frans Bauer geweest. Ja, jij kunt dat vast waarderen, maar we hebben het niet tegen onze andere vrienden gezegd.’

Ze bewonderde de eerlijkheid van dergelijke zangers en zei: ‘Ze zingen een persoonlijk verhaal dat iedereen snapt. Erg knap eigenlijk! Toch is links intellectueel-Nederlands afgehaakt bij het levenslied. Maar als je in het buitenland bent, dan hoor je niets anders dan het levenslied, toch?’
Ze wist niet hoe ze Nederlandse teksten moest schrijven, ook niet of ze dat wilde eigenlijk. Haar man zei: ‘Op een bepaald moment wil je mensen raken met je muziek.’

Ik zei dat ik goede hoop had op een nieuwe generatie rappers, die mij althans wel weten te raken. Als Ronnie Flex bijvoorbeeld ‘Is dit over?’ of: ‘Jij hebt je verstand en je bankpas bij je.’ zingt. Ze gingen het luisteren.  

Inmiddels was het twee uur ‘s nachts geworden en dronken we wodka. Hun dochtertje was een paar uur later jarig. Ze hadden een fiets voor haar gekocht.
‘Shit, we moeten die fiets nog versieren,’ zei de vader plots. ‘Er moet een strik omheen.’
De fiets werd middenin de woonkamer gezet en er werd een stoffen strik omheen geknoopt. Ook drapeerden ze er wc-papier overheen.
‘Zou ze dat nog wel leuk vinden, wc-papier?’ vroeg de moeder.
‘Dat zien we morgen wel weer.’ 

We namen afscheid. Ik fietste over een verlaten industrieterrein en het levenslied lag op de loer. Waar blijft de tijd, zou de titel kunnen zijn. Het verstrijken van de tijd lijkt me het meest universele thema van de mens.

Foto door Richard Broekhuijzen.