Berichten uit de Biotoop: Elfjes

‘Wat zou je nu dan als liefste doen?’ vraag ik.
Hij krabt even aan zijn oor en zegt dan stellig: ‘Fortnite.’
‘Maar dat is een game, toch? Gamen kan niet,’ antwoordt juf Nathalie. ‘Sabine vraagt of er iets is wat je misschien wél leuk vindt hier.’
‘Fortnite,’ zegt hij nog eens. ‘We spelen het in het echt. Buiten.’ Hij keert zich om alsof hij al genoeg inzage heeft gegeven en gaat weer aan de tafel zitten bij de andere jongens.

Gemiddeld komen er zo’n vijfentwintig kinderen na schooltijd naar De Reuze BSO, bovenin vleugel F. Omdat het Biotoopterrein nogal ruig is, zijn alleen kinderen vanaf acht jaar welkom.
Vanmiddag geef ik een eenvoudige schrijfles. Ik heb eerder gedichten geschreven met klassen op de Vrijeschool en trok daar een paar weken voor uit. Nu heb ik iets bedacht voor een uurtje. Het is erg warm en ik wil de kinderen niet te veel onder druk zetten, ze hebben immers al de hele dag op school gezeten. Ik stel voor om zogenaamde ‘Elfjes’ te schrijven, een gedichtje van elf woorden. De meesten kennen het principe al. Mijn ervaring is dat schrijven het beste gaat over iets wat je raakt, daarom vraag ik of ze weten wat een emotie is? Zijn ze wel eens boos, verdrietig, blij, verliefd of bang geweest? Bijna allemaal steken ze hun vinger op. Ja dus. Weten ze ook nog waardoor dat kwam? Misschien dat ze daaraan kunnen denken tijdens het schrijven. Ze gaan aan de slag en ondanks de warmte werken de kinderen ijverig en geconcentreerd. Alleen het jongetje dat graag gamet, kijkt me mokkend aan.
‘Ik wil het niet over emoties doen.’
‘Het mag ook over wat anders gaan. Het is maar een hulpmiddeltje,’ zeg ik.
‘Ik weet niks.’ Hij zakt onderuit op zijn stoel.
‘Heb je een lievelingsdier? Of iets wat je cool vindt?’
De meisjes aan de andere tafel roepen me. Ze zijn al klaar en vragen of ze nog een Elfje mogen schrijven over bloemen, vleermuizen of draken.
‘Natuurlijk! En je mag er ook een tekening bij maken,’ antwoord ik.
Een meisje houdt me trots haar blaadje voor.
‘De mijne gaat over emoties en het is meteen ook een tekening.’ Ik kijk en zie dat haar Elfje bestaat uit elf emoticons, de lachende en huilende gezichtjes die gebruikt worden bij Whatsapp en Facebook om je gemoedsgesteldheid aan te geven. Dit kind is duidelijk van een andere generatie dan ik.
De jongens zijn naar buiten ontsnapt. Op de plaats van de gameliefhebber vind ik het volgende Elfje:

                                                                Trekkers

                                                             kracht  werk

                                            machine          landbouw        veld

                                            diesel  veel     geld     gripbanden

                                                                    MOOI

Even later komt de gamer weer naar binnen gehold. Hij heeft een boze frons tussen zijn wenkbrauwen. Ik zeg dat ik zijn Elfje geslaagd vind.
‘Ik heb nu geen tijd.’ Hij knipt driftig in een stuk rood karton. ‘Mijn pickaxe en shotgun zijn weg. Ik had ze verstopt in de bosjes, maar ze zijn weg. Nu moet ik nieuwe wapens maken.’

Schrijfster Sabine van den Berg leeft met haar gezin in de grootste kunstenaarsgemeenschap van Noord-Nederland: De Biotoop te Haren. In het voormalige Biologisch Centrum van de RUG wonen en werken meer dan 300 mensen.

Zien Horen Zwijgen, de trilogie van Sabine van den Berg, werd genomineerd voor Het beste Groninger boek.

Eerdere afleveringen van De Biotoopfeuilleton staan op www.Sabinevandenberg.com
Tekst & illustratie: Sabine van den Berg

Sabine geeft ook schrijfadvies! Lees hier de vierde aflevering van Schrijftips van Sabine, over De laatste dag van Beppe Fenoglio.