De dubbelganger van De Baas

Pas na de lunch waren we ons huisje uit gekropen. Het was de hele week 40 graden geweest, onze actieradius beperkt tot de koelkast, de airco en het zwembad.

Ik trok mezelf omhoog uit het water, veegde mijn gezicht droog met mijn handdoek en deed mijn bril weer op. Toen zag ik hem op een ligbed iets verderop, onder een parasol. Oscar van Gelderen, uitgever van Lebowski, mijn baas. Fuck. Twee druppels water, spot on, niet van echt te onderscheiden, al twijfelde ik. Een zwarte speedo, moeilijk definieerbare tatoeage op de linkerhelft van zijn borstkas, zonnebril, telefoon in zijn rechterhand, cocktail in zijn linker, zo te zien een Aperol Spritz.

Ik wist vrijwel zeker dat De Baas geen tribal-achtige tatoeage had, maar ik had hem nog nooit zonder shirt gezien dus geheel zeker was ik niet. Plus: De Baas drinkt niet en hij leek me er de persoon niet naar om in het openbaar een alcoholvrije cocktail te bestellen, laat staan een Aperol Spritz. Pas toen ik hem in het Frans hoorde schreeuwen tegen een kind in het water, was ik gerustgesteld.

Maar ook weer niet, eigenlijk helemaal niet. Het laatste wat je wilt tijdens je vakantie is aan werk denken. Je wilt lezen, koud bier en limoncello drinken, voor je uit staren, pizza eten, met je kinderen spelen en 's avonds met je vriendin naar de sterren kijken die je eraan herinneren dat je slechts een natte wind bent in de hele kosmische orde der dingen. Je wilt loskomen, opladen, de kracht in jezelf weer vinden. Een pot met goud aan het einde van de regenboog. Paulo Coelho. Eenhoorns.

Dan helpt het niet als de dubbelganger van je Baas in een zwarte speedo over de camping paradeert. Al troostte ik me nog met de gedachte dat de man gelukkig niet leek op X van ICT of Y van afdeling verkoop. Dan had de hele camping eronder geleden. Nu alleen ik.

In de drie dagen die volgden lukte het me om Oscar Deux te ontwijken, slechts één keer zag ik hem een broodje worst bestellen in de snackbar naast het zwembad, waarna hij weer verdween. Toch was ik al die tijd op mijn hoede, keek schichtig om me heen, sliep slechter en betrapte mezelf erop dat ik de stapel boeken die ik mee had genomen netjes voor het raam opgestapeld had, goed zichtbaar voor de eventuele voorbijganger.

Halverwege de week lag hij weer op dezelfde stretcher aan het zwembad toen ik met mijn vriendin en kinderen langs hem heen stiefelde op zoek naar een vrije plek. Het eerste halfuur deed ik alsof ik druk bezig was Homo Deus te lezen, terwijl ik hem constant aanstaarde vanonder mijn boek. Toen mijn vriendin vroeg wat ik in godesnaam aan het doen was ('Zit je naar die vrouw in die rode bikini te kijken?') besloot ik dat het nu maar eens afgelopen moest zijn.

Ik had die ochtend een stuk op internet gelezen waarvan ik dacht dat het interessant zou zijn voor een boek en daar, al liggend aan het zwembad, mailde ik het via mijn telefoon door naar De Baas. Toen ik op verzend drukte keek ik naar Oscar Deux. Vijf minuten gingen voorbij, tien, vijftien. Hij bewoog niet, lag schijnbaar te slapen, zich van geen kwaad bewust. Toen ik na twintig minuten mijn mail checkte zag ik een antwoord van De Baas. Hij vond het idee niks.

Nog maar drie dagen, dan mocht ik weer aan het werk. Eenhoorns bestaan toch niet.