Ivo Victoria bij VPRO's Nooit meer slapen: 'Het verhaal van de drugsmaagd'

Het begon op een kerstfeest ten kantore van de platenmaatschappij waar ik aan het eind van de vorige eeuw werkte. Lopend buffet, drank in overvloed, swingende dansvloer, de zaken gingen goed. De volgende maandag zei ik nietsvermoedend bij de koffieautomaat: ‘Zo, wat was iedereen afgelopen vrijdag vrolijk zeg.’ Waarop ik door alle aanwezigen keihard uitgelachen werd.

Jaren gingen voorbij. Vele feesten volgden. Mensen wenkten elkaar met slinkse blikken om samen naar het toilet te verdwijnen. Maar wanneer ze mij zagen, bleven ze staan, en knikten me vriendelijk toe. Een keer aaide iemand mij vertederd over de bol tijdens een waanzinnige house party. Misnoegd zocht ik troost in tabak en alcohol.

Uiteindelijk duurde het tot het Boekenbal van 2014 voordat ik mijn status van harddrugsmaagd bekende aan een collega. Ze was verbijsterd. Dit deed mij goed. Enkele weken later verscheen mijn derde roman. Een boek waarin enorm veel drugs worden gebruikt, behalve door de autobiografische ik-verteller want zelfs in mijn boeken krijg ik nooit iets aangeboden. Op de boekpresentatie gaf die collega mij een envelopje waarin twee groene pilletjes zaten. Op het kaartje dat erbij stak had ze geschreven: ‘Tips: 1. Begin met een kwartje. 2. Geen alcohol erbij drinken. 3. Fladder als een vlindertje.’

Thuisgekomen verborg ik de pilletjes in de platenkast, op een hoogte waar de kinderen toen nog niet bij konden – goed dat ik hier even aan denk, trouwens. Eens per jaar vraagt die collega mij of ik de pilletjes al gebruikt heb. Daarop vraag ik haar of mdma-pilletjes een vervaldatum hebben. Nee hoor, zegt ze dan.

Ik weet niet hoe dit alles zo gekomen is. Lange tijd heb ik de schuld aan Jezus gegeven. Maar nu ben ik niet zo zeker meer. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn oude moedertje bezoek, en toe moet kijken hoe ze voor mijn ogen vervaagt, borrelt er vanuit diep in mij een roekeloos verlangen op en ben ik er plots van overtuigd dat niemand zou moeten sterven zonder ooit als een vlindertje gefladderd te hebben.

*

Deze column is ook terug te luisteren.