Maatschappelijke stage

Er zijn wat dingen veranderd het afgelopen jaar, maar het overmatige introspectief is nog steeds iets dat me gevaarlijk lijkt. Want als je niet om je heen kijkt, wat zie je dan nog?
Ik nam me voor om ieder jaar een project van een week te ondernemen onder de noemer van een ‘maatschappelijke stage.’ 

Deze zomer wilde ik graag naar een ziekenhuis. Een maand geleden was ik daarom op weg naar een afspraak met de PR-medewerkster van het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem.
In de bus naar het ziekenhuis zat een meisje dat ik van de middelbare school kende. Ze oogde nerveus en zuchtte. Was ze ziek? Vroeger was ze een liefhebber van hardcore en flirtte ze met neonazi’s. Daar was nu niks meer van te merken. Nadat we pal voor het ziekenhuis werden afgezet, stak ik een sigaret op. Ze liep naar de ingang en toen draaide ze zich om en zei: ‘Ja, nog even roken.’ Ze stak ook een sigaret op. We glimlachten naar elkaar.

De receptioniste gaf me onduidelijke aanwijzingen waar ik de PR-medewerkster Saskia kon vinden. Ik verdwaalde en belandde in een gedeelte van het ziekenhuis waar enkel kantoren waren. Aan een vrouw op de gang in een mantelpakje vroeg ik verloren: ‘Ben jij Saskia?’
‘Nee, hoe kom je daarbij?’
Een andere passant kon me wel helpen. Toen ze me de weg wees, keek ze naar een brandgaatje van een sigaret in mijn blouse.

Aan het eind van een onverlichte gang – de tl-verlichting had het begeven – vond ik Saskia. Het gesprek verliep veel gemakkelijker dan ik had gedacht. Ik zei dat ik graag de geboorte, het herstel en het sterven onder ogen zou willen zien deze zomer. Het kon allemaal geregeld worden.

Opgetogen verliet ik het ziekenhuis. Al vroeg ik me ook af: wat doe ik hier? Andere mensen waren ongetwijfeld aan het zwemmen met dit mooie weer of vakantie aan het vieren.
Terwijl ik wachtte op de bus, zag ik in de berm een dode kraai liggen. Misschien werd het tijd om bijgelovig te worden.  

Vanaf volgende week maandag zal ik een week meelopen in het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem. Hiervan zal ik dagelijks verslag doen in De Gelderlander. Ik zal er waarschijnlijk niets doen voor een ander, maar ik hoop te zien hoe het is om dagelijks geconfronteerd te worden met het leven en de dood, en alles daartussenin. Om mezelf te vergeten en de anderen te zien.