Ivo Victoria bij VPRO Nooit meer slapen: 'Servetten'

Ik heb lasagne meegebracht. Die mag ik niet opwarmen, want de oven is kapot. Niéts in het appartement werkt nog. De koffiezet valt niet te vertrouwen. De douche doet raar. Het warm water heeft kuren. Om nog maar te zwijgen over de afstandsbediening van de televisie die werkelijk waar eens goed zou moeten worden nagekeken door zo iemand die, ja hoe zal ze het zeggen, echt álles van televisies en dat soort dingen af weet. Desalniettemin warm ik de lasagne op. Daarna dek ik de tafel. Mijn moeder rommelt in de keuken.
Ik zeg: Moederke. Wat zoekt ge?
Een servet.
Een servet?
Ja. Waar heb ik die servetten nu liggen?
Zijt ge dat vergeten?
Manneke.
Moederke, ge vergeet veel.
Ja he.
Stilte.
Gij zegt nu: veel.
Ja moederke, ik moet eerlijk zijn he.
Ze lacht.
Vergeet ik zoveel?
Ja.
Ja zeg. Maar ik onthou ook nog veel dinges!
Dat is waar. Ge onthoudt ook weer veel andere dingen.
We lachen samen.
Ik zeg: Moederke. Waar legt ge die servetten gewoonlijk?
Wat?
Servetten.
Waarom hebt gij servetten nodig?
Ik zeg: Laat maar. Ik moet geen servet hebben.
Jawel! Jawel manneke! Wacht. Kijk eens hier. Voilà. Dat zal ook wel goed zijn zeker.
We staan tegenover elkaar en we staren allebei naar het stuk aluminiumfolie dat ze van een rol heeft gescheurd en dat ze me aanreikt. Dan kijkt ze op, kijkt om zich heen, alsof ze verwacht dat de woorden die ze nodig heeft om dit uit te leggen dadelijk in de ruimte zullen verschijnen; ze zijn gewoon wat laat, dat is alles. En ik voel een moment van aarzeling, een keuze die ik moet maken. De keuze bestaat hieruit: ga ik met haar mee, of blijf ik waar ik ben?