Kurhaus

We stiefelden tussen het plastic verpakkingsmateriaal en ik vertelde dat mijn moeder al zo’n twintig jaar droomt dat ze in dit museum woont. Eens in de zoveel jaar keert die droom terug. Mijn geliefde zei: ‘Hier kun je mooi wonen.’

Later bestelden we schnitzels in een aangenaam truttig restaurant tegenover het museum.

Mijn vriend zei: ‘Er zit niets anders op dan in Duitsland te gaan wonen, de mensen zijn hier tenminste vriendelijk. Dat brutale gedoe in Amsterdam.’

Ik beaamde dat en vond het het overwegen waard.

De schnitzels werden opgediend en mijn geliefde zei: ‘Het is net vakantie met jullie.’

‘Ja, aangenaam doelloos, een beetje slenteren en eten,’ zei ik opgewekt.

Mijn vriend zei licht cynisch: ‘Het is toch doelloos, dan kan het inderdaad maar beter aangenaam zijn.’

Er werd gelachen.

Op de terugweg fantaseerde mijn vriend alweer over een ander leven. Hij vroeg zich af hoe je onzichtbaar kunt worden, of een ander leven kunt leiden. Hij dacht aan emigreren. Ik stelde een toneelgezelschap voor om in de huid van een ander te kruipen, of plastische chirurgie.

Toch stond het echte verdwijnen me op den duur tegen. Leven is blijven. Dus ik zei: ‘Maar wat is een mens naast zijn herinneringen? Niets toch?’

‘Niet veel, nee. Het was ook maar een idee.’

We vielen stil en keken naar een Duits industriegebied aan de Rijn. Vanaf de achterbank zei mijn geliefde: ‘Ik zou wel even willen slapen, na al dat eten.’

Als je niet droomt is je slaap, net als de dood, de ultieme verdwijning voor een mens. De rest, het leven, lijkt me altijd een zinvolle performance van onduidelijke aard.