Voor ik het wist, was ik in een totaal-renovatie beland – als in een storm

Dat fluctueerde dus nogal.

De mannetjes had ik zo gevonden. Dat bleek het punt helemaal niet. Het punt bleek: de beslissingen. Van de ene op de andere dag moest ik beslissingen nemen over zaken waarvan ik hiervoor het bestaan niet eens bevroedde.

Het was zomervakantie. Mijn dochters waren met hun vader naar Frankrijk vertrokken, vrijwel al mijn vrienden weg, zo stond ik – op de maandag nadat ik de sleutels had gekregen al – samen met mijn kersverse bouwbegeleidster en haar mannetjes in mijn bloedhete huis dingen te besluiten.

    'Van de ene op de andere dag moest ik beslissingen nemen over zaken waarvan ik hiervoor het bestaan niet eens bevroedde.'

Gerede twijfel
Voor ik het wist, was ik midden in een totaal-renovatie beland. Als in een storm. En bleek ík degene die het op deze bouwplaats uiteindelijk voor het zeggen had. De grote besluitnemer. Degene die hier de richting aan moest geven.

“Het gaat er om wat jij wilt, Elke”, zei de bouwbegeleidster, “het is jouw huis!”

“En zo is het!”

Ik moest zeggen waar de stopcontacten moesten komen en hoeveel dan? Wilde ik overal geaarde stroom? Ik moest zeggen hoe groot mijn nieuwe dakramen moesten zijn – wilde ik de balk nou wel of niet weghalen? – of ik nieuwe radiatoren ging bestellen of dat ik de oude toch terug zou willen plaatsen? En waar dan precies? En welke muren wilde ik isoleren? Waarmee dan? Wilde ik overal gipswanden voor? Een nieuwe verwarmingsketel doen? Of toch maar wachten tot deze vanzelf ooit kapotging? Moest de deur naar de keuken dicht? Of was het toch beter die naar de kamer voorgoed af te sluiten om zo een hoek in mijn huis te creëren? Maar óók een doodlopende gang.

De bouwbegeleidster zei: “Je zult keuzes moeten maken.”

    'Het beslissen zelf bleek het probleem uiteindelijk niet. Het enige echte probleem was dat ik de beslissingen – eenmaal gemaakt -– een dag later niet meer kon herroepen.'

Haar mannetjes hadden deze vakantie precies de tijd, en ik moest er na de zomer in. Er was vrij veel haast bij. Zoiets werkt voor mij bij het schrijven altijd goed. Hoe minder bedenktijd, hoe minder tijd voor gerede twijfel. Het beslissen zelf bleek het probleem uiteindelijk niet. Het enige echte probleem was dat ik de beslissingen – eenmaal gemaakt -– een dag later niet meer kon herroepen. “O nee, zet die muur toch maar weer terug!” Een bouwproces en een schrijfproces verschillen wezenlijk. Dat begrijp ik nu.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.