Het drama heeft zich voltrokken in huis, de hoofdpersonages zitten nog even bij elkaar

De meisjes besmeerden hun boterham en maakten zich op om naar school te gaan. Ik vroeg of er koffie was. Hij schonk koffie voor me in. We spraken over het weer. Luizen. Een gezamenlijke vriend in het ziekenhuis.

Het leek niet anders dan het jarenlang was geweest. Eind goed al goed zou je kunnen denken. Maar verder van dit leven kon ik niet verwijderd zijn. Dit is de allerlaatste keer dat we hier aan het ontbijt zitten, constateerde ik. En dat dat maar goed ook was. Vooruit wilde ik. Weg uit dit plaatje. Mijn volgende leven in.

De laatste weken fiets ik elke dag wel een paar keer heen en weer van mijn oude naar mijn nieuwe huis. Van mijn vorige naar mijn volgende leven. De afbraakfase is afgelopen. Het ziet er daar elke dag veelbelovender uit.

 

'Nee, we zitten hier alleen maar omdat mijn huis nog niet klaar is en papa gisteravond nergens anders heen kon'

 

Ditjes en datjes
Nog even deze uitloopscène dus. Het allerlaatste staartje van een verhaal. Het drama heeft zich voltrokken, de hoofdpersonages zitten nog even bij elkaar en praten over ditjes en datjes. Er lijkt helemaal niets te gebeuren. Maar alles is anders dan het ooit is geweest. In het licht van het voorgaande heeft elke beweging en elk woord een nieuwe betekenis gekregen. In die laatste scène - die een paar pagina’s mag duren - ligt in feite het hele drama besloten.

Tijdens mijn studie heb ik veel van die scènes moeten schrijven. Dus ik herken ze meteen, maar mijn dochters niet. 'Zitten we zomaar met ons vieren aan het ontbijt!' zei ik luid, 'voor één keertje, hè?'
De achtjarige glimlachte van oor tot oor. 'Ik denk dat dit nog wel vaker gaat gebeuren', zei ze zacht.
'Nee, we zitten hier alleen maar omdat mijn huis nog niet klaar is en papa gisteravond nergens anders heen kon.'
'Jaha! Mama!'
'Het komt nóóit meer goed tussen ons.'

De achtjarige stopte haar vingers in haar oren.
'Waarom zég je dat nou altijd?' vroeg de dertienjarige.
Ik zei het om hun hoop niet te doen opflakkeren. Ik zei het omdat ik gezien had dat de achtjarige het gezin op haar vakantietekening op school weer bij elkaar had getekend. Ik zei het omdat ik wist dat die twee nog altijd niet zaten te wachten op dat volgende leven van hun vader en moeder.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.