Nooit stoppen met stappen (1)
Vaak kies ik voor hetzelfde parcours, ook al betekent dit een anderhalf uur vroeger vertrekken om toch te laat te komen op mijn bestemming. Hierbij mijn excuses aan iedereen die een bericht ontving met de boodschap ‘nog zeker een kwartier’. De reden voor mijn nutteloze omweg is vrijwel dezelfde als het argument dat de Australische auteur Helen Garner gaf in de rubriek 'Walking the City' van The Guardian toen ze zei dat niemand haar dagelijkse route als mooi of betekenisvol zou omschrijven, behalve zijzelf.
Het begint reeds bij het verlaten van mijn appartement en de vreemde keuze om rechts te gaan, in plaats van links richting de rustige woonwijken van Anderlecht, waardoor ik genoodzaakt ben te wandelen langs de drukste baan van Brussel. Deze ring rond de hoofdstad wordt al sinds het ochtendgloren geteisterd door een file, met de zes rijvakken gevuld met ronkende toeterende puffende auto’s en foeterende gefrustreerde eenzame chauffeurs die geen genoegen nemen met de voor hen bestemde geasfalteerde plaatsen en zich ook fietspaden en trottoirs toe-eigenen. Zodat ik tijdens mijn eerste kilometers bergop schuiven moet tussen geparkeerde wagens (die vaak illegale ritten aanbieden naar Parijs, met acht mensen erin gepropt om de kosten te drukken) en de gevels van de nooit gesloten nachtwinkels waar men twee jaar na de aanslagen nog steeds bij wet verboden anonieme prepaid telefoonkaarten kan aanschaffen (maar geen nood, de regering heeft een plan, namelijk Lycamobile een boete opleggen). Zo verder langs de Braziliaanse eettenten met hun menukaarten vol schrijffouten, wat meestal een goed teken is (de beste garantie op een te vertrouwen snackbar blijft uiteraard de aanwezigheid van Brusselse politie als klanten, want zij weten welke zaken best vermeden worden wegens beschimmelde keukens en verrot voedsel) en de Afrikaanse pruikenwinkels met deze week (en alle andere weken ervoor en erna) extra korting op crèmes die de huid blanker maken.
'Het begint reeds bij het verlaten van mijn appartement en de vreemde keuze om rechts te gaan, in plaats van links richting de rustige woonwijken van Anderlecht, waardoor ik genoodzaakt ben te wandelen langs de drukste baan van Brussel'
Na wat kilometers en weg uit de stationsbuurt rond Brussel-Zuid verrijst op mijn pad het immense ziekenhuis Saint-Pierre, waar ik ooit hopeloos verdwaalde op zoek naar de kraamafdeling om een net bevallen buurvrouw te bezoeken. Zodat ik door mijn bezweet lijf de baby bijna uit mijn handen liet glippen en daarna nog maar weinig bij hen thuis uitgenodigd werd. Allemaal te wijten aan het feit dat ik bepaalde gangen niet in mocht aangezien de meest fotogenieke terrorist van het land Salah Abdeslam op dat moment daar behandeld werd voor een schotwonde tijdens zijn arrestatie, een gebeurtenis die tevens de belangrijkste beweegreden was voor zijn kompanen om vier dagen daarna bommen te laten ontploffen in Brussel in plaats van Parijs. Abdeslam zelf zit ondertussen wel opgesloten in de Franse hoofdstad, ook al verkreeg hij bijna de vrijspraak tijdens zijn Belgisch proces omdat zijn advocaat had gepleit dat de rechten van zijn Franstalig cliënt geschonden waren omdat de beschuldigingen niet in het Nederlands werden voorgelezen. Of zoiets.
'Na wat kilometers en weg uit de stationsbuurt rond Brussel-Zuid verrijst op mijn pad het immense ziekenhuis Saint-Pierre, waar ik ooit hopeloos verdwaalde op zoek naar de kraamafdeling om een net bevallen buurvrouw te bezoeken'
Zoals de vaste begroetster aan de deur van het imposante Scientology-gebouw vier panden verder mij steeds aanspreekt in het Frans, Engels en slecht Spaans, maar geen woord Nederlands begrijpt. Wat mij een serieus struikelblok lijkt in hun nooit aflatende pogingen om te rekruteren. De affiches voor gebedsgenezers die ik ook onderweg lezen kan, hebben tenminste hun promopraatje doorheen Google Translate gesleurd en garanderen mij een 'vrouw trouw dan hond' na betaling. Vergelijkbaar met hoe onder ruitenwissers kaartjes te vinden zijn van autodealers die ook geïnteresseerd zijn in 'gewonde' wagens.
Terwijl de meeste toeristen nu linksaf zouden slaan, om het Justitiepaleis en diens eeuwige stellingen te bewonderen samen met het fabuleuze zicht op de benedenstad vanaf het Poulaertplein, ga ik rechtsaf, zo de duurste straat van Brussel in, de Louizalaan.
In elke stad zijn buurten als deze onderworpen aan bepaalde wetmatigheden, zoals de afwezigheid van nachtwinkels aangezien op elke hoek mini-supermarkten staan met late sluitingsuren, zoals al die bankfilialen wiens affiches aan hun etalages zich enkel daar in het Engels richten naar expats. Mono-culturele omgevingen met een overaanbod aan fitnessketens en hun saladebars die ook beloven op kantoor te leveren, met steeds geledigde vuilnisbakken en restanten van weg geschraapte stickers aan lantaarnpalen, met onopvallende love-motels in de zijstraten met hun eigen parkeergarage om die opvallende auto’s aan het zicht te onttrekken, allemaal onder het waakzame oog van talrijke patrouillerende para’s, ook al staat er bij elke winkel van elk luxemerk minstens één mastodont van een man gestationeerd.
'In elke stad zijn buurten als deze onderworpen aan bepaalde wetmatigheden, zoals de afwezigheid van nachtwinkels aangezien op elke hoek mini-supermarkten staan met late sluitingsuren, zoals al die bankfilialen wiens affiches aan hun etalages zich enkel daar in het Engels richten naar expats'
Ik blijf stappen, tot ik het einde bereik van de Louizalaan, waar heel toepasselijk een zwaarbeveiligde gated community ligt, de woonplaats voor ambassadeurs en hooggeplaatsten bij de Navo. Maar tevens ook het begin van het Ter Kamerenbos, waar ik mij altijd inbeeld dat Brussel eigenlijk een open plek is in een gigantisch bos, ooit begonnen met een paar hutten, een kampvuur en de allereerste nachtwinkel. Op de helft van mijn wandeltocht en nog minstens een uur voor de boeg.
(Wordt Vervolgd)
