Berichten uit de Biotoop: Aanbidders

Beste Sabine,

Ik heb je hulp nodig, tenminste, als je me wilt helpen.
Jij woont in De Biotoop. Nu zag ik laatst een jonge vrouw op de Kerklaan fietsen en ze betoverde me en fascineerde me.
Ik heb het vermoeden dat ze ook in De Biotoop woont.
Het gaat om een jongedame met een donkere zogenaamde shaved head-look (dus net of de tondeuse erover gehaald is). Stond haar fantastisch. Ook had ze een hond voor in de bak van haar fiets liggen.
Weet jij misschien wie dit is? Zo ja, wil je dit mij vertellen?

Alvast bedankt.

Enige tijd geleden kreeg ik bovenstaand bericht via mijn website binnen. Vroeger al verslond ik de brieven aan 'Lieve Lita' en ook haar antwoorden als ik bij mijn oma logeerde, want oma had een abonnement op Libelle. Bij vriendinnetjes smulde ik van de rubriek ‘Achterwerk’ op de achterkant van de VPRO Gids, die ik stiekem meepikte als ik naar de wc ging. Tegenwoordig lees ik op zaterdag als eerste 'Moderne manieren' van Beatrijs Ritsema in de bijlage van Trouw, waarin brieven staan afgedrukt van lezers die Beatrijs om hulp vragen bij omgang met anderen, niet zelden hun geliefden.
Degene die mij benaderde via mijn website had dus een goeie aan mij. Ik bood hem (het was een man) de kans om via mij anoniem zijn vraag te herhalen in onze Facebookgroep. Ik zou bemiddelen bij eventuele reacties. Helaas moest ik de man teleurstellen: een vrouw met een shaved head-look en een hond in haar bakfiets is bij ons niet bekend.

Tijdens mijn vakantie kijk ik af en toe op Facebook en controleer de berichten van het thuisfront. In de Facebookgroep van De Biotoop is een oproep geplaatst onder een foto van een envelop die met een reepje Ducttape op de buitendeur van onze woonvleugel zit geplakt. Op de envelop staat:

Aan die leuke meid die vorige week dinsdag naar Schiermonnikoog ging!

Mijn buren speculeren wie ‘die leuke meid’ kan zijn. Verschillende vrouwen – jong en ouder – bezochten Schier, maar niet op een dinsdag. Eentje reageert: ‘Geldt Ameland ook?’ Sommigen denken dat de leuke meid misschien nog op het eiland zit. De brief blijft hangen. Als ik twee weken later thuiskom, hangt hij er nog.

’s Nachts als ik naar de wc loop en in de buurt van de buitendeur kom, overweeg ik om de brief snel even te openen. Ik heb in de verste verten geen recht op de inhoud. Zelf ben ik in geen jaren op Schier geweest, maar omdat niemand de brief opeist, begin ik me toch verantwoordelijk te voelen voor het verloop. Wat als de leuke meid in een andere vleugel woont en nu de liefde van haar leven misloopt? En de briefschrijver, is dat geen romantische held(in)? Voor een buitenstaander is De Biotoop toch een bastion, het vergt best wat lef om ons terrein te betreden en daar zomaar een brief op de deur te plakken.
Ik ben niet de enige die brandt van nieuwsgierigheid, weet ik. Mijn buren zouden ook maar wat graag weten wat erin staat. Tot nu toe heeft iedereen zich netjes gedragen. Inmiddels heeft de brief al op alle deuren van de woonvleugels gehangen. Met oogpotlood staat er nu op geschreven dat hij van circa 7 augustus is. De envelop is wat bobbelig geworden. Als ik langsloop, klap ik hem omhoog, hij is nog steeds dichtgeplakt. Maar ‘afgelopen dinsdag’ is doorgekrast en vervangen door ‘een keertje’. Dat fascineert me, kwam de briefschrijver terug om te controleren of de brief er nog hing? Het lijkt hetzelfde handschrift. De briefschrijver is echt verliefd, dat kan niet missen. Nog steeds wordt er op Facebook gespeculeerd over de leuke meid – iedereen is allang terug van vakantie. Op de gangen ontstaan discussies over het begrip ‘meid’, tot welke leeftijd mag je je zo noemen? De vraag rijst wie zich nu over de brief moet ontfermen. Hoe de leuke meid misschien alsnog bereikt kan worden.

Net als vroeger toen ik postzegels los stoomde, hou ik de envelop boven het pannetje met kokend water. Ik schuif mijn nagel onder de plakrand. Het lukt. Vrij gemakkelijk gaat de envelop open zonder scheuren. Een glanzende, dubbele kaart komt tevoorschijn, op de voorkant staan glazen en een fles. Ik open de kaart en lees:

Ik heb erg genoten van ons korte gesprek tijdens de rit naar het station. Misschien heb je zin om binnenkort eens een drankje op een terrasje te drinken voor de zomer om is?

 

Groet, de taxichauffeur

Ik schuif de kaart terug en plak de envelop weer dicht. Daarna hang ik de brief terug op de buitendeur voor als de leuke meid toch nog opduikt omdat ze zich ineens die vriendelijke taxichauffeur herinnert. Er valt aan niets te zien dat ik de inhoud bekeken heb.

Zien Horen Zwijgen, de trilogie van Sabine van den Berg, werd genomineerd voor Het beste Groninger boek.

Eerdere afleveringen van De Biotoopfeuilleton staan op www.Sabinevandenberg.com

Tekst & illustratie: Sabine van den Berg