Mijn antwoord op dat onzinnige afhandelen van de kwestie ‘scheiding’

“Die kwestie heb je nu toch wel afgetikt.” Ze keek op haar horloge.

Ik stelde me voor dat ik schreef over mijn volgende leven, in mijn huis mét en zonder mijn dochters. Het opbreken van het oude gezin zou nooit meer ter sprake komen, dat punt was intussen gemaakt. Die zaak had ik afgehandeld. Zoals sommige zaken maar beter ‘afgehandeld’ kunnen zijn, of het anders toch zeker binnenkort moeten worden. Dingen afhandelen geeft een schoon gevoel. Dat willen we graag.

 

'Dingen afhandelen geeft een schoon gevoel. Dat willen we graag'

 

Vanaf nu is er dus alleen de omgeslagen bladzijde. Het volgende verhaal. Met daarin de observaties van een moeder/schrijver in de hoofdrol. Voorwaarts gaat ze. Heuvel op, heuvel af en weer op. Terugbladeren is voor mietjes.

In mijn hoofd gebeurde er lange tijd niets. Ik probeerde het me echt voor te stellen, maar het beeld bleef blanco. Tot daar ineens de stemmen van mijn meisjes weer opdoemden: “Wij zullen later nooit samen met onze kinderen naar opa en oma kunnen gaan. Zij zullen nooit een gewóne opa en oma hebben. Door jullie!”

“Papa en ik zullen altijd de opa en oma van jullie kinderen blijven, hoor.” Ik stamelde.

“Nee, onze kinderen krijgen een opa en twee oma’s”, zeiden ze.

“Twéé oma’s?”

Ze noemden de naam van de vriendin van ex.

“Dat is absoluut geen échte oma”, zei ik kortaf. En even later: “Trouwens, misschien komt er dan ook nog wel een opa bij.”

Mijn dochters keken me strak aan.

“Ja, ik kan toch ook weer verliefd worden? Waarom niet?”

“Jij mag nooit een nieuwe man”, zeiden ze. “Nooit.”

“En papa wel een nieuwe vrouw?”

“Ja, maar die had-ie al.”

Oké. Daar was niets meer aan te doen. Dat was duidelijk. Die vriendin hoorde nu eenmaal bij het totaalpakket. Maar daarmee moest het wel afgelopen zijn met die gekkigheid.

“Ik denk dat ik toch wel weer een keer een nieuwe man krijg”, zei ik.

“Nee”, zeiden ze meteen. “En áls jij een nieuwe man krijgt, mama, dan slaan wij die recht in het gezicht.”

Hierbij meteen mijn antwoord op dat onzinnige afhandelen van de kwestie ‘scheiding’.

Iemand schreef me net dat de breuk hun verdere leven een enorme rol speelt. Maar dat het voor kinderen het allerbelangrijkste is dat hun ouders weer redelijk tevreden verder leven. Dat maar doen dus.
 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.