Stuitend stil verzet op het zebrapad
*
Dit blog is ook te luisteren.
*
Het gebeurde op die zeven strepen,
Reeds weggeveegd door miljarden banden behorend tot wagens
Die met een sensationele snelheid doorheen deze nauwe wegen manoeuvreren
En elk zebrapad interpreteren als compleet te negeren.
Maar daar verscheen jij, de heldin van deze week
Jouw naam heb ik nooit gevraagd en het beeld van jouw gelaat is al volledig vervaagd, maar in plaats van jouw gezicht staat jouw daad gegrift in mijn geheugen en verheug ik mij om in geuren en kleuren te vertellen wat er is gebeurd.
Namelijk niks.
Jij stapte op het zebrapad, een wit-zwarte brug over een zee van asfalt,
Een niemandsland waar het recht wordt toegekend aan de op benen bewegende passant, waar normaal de voetganger even in veiligheid vertoeft.
Ik herhaal normaal
Want zo zag het razende naderende gevaarte van glas en metaal het niet
En misnoegd dat de auto stoppen moest, begon de chauffeur toeterend jou uit te foeteren en te vervloeken als een wanhopige poging om jou aan te sporen zodat je zou lopen.
Maar het omgekeerde kreeg hij van jou toegedeeld.
Je bleef gewoon staan, in het midden van de baan en aanhoorde onbewogen al die woorden van haat op de tonen van zijn getoeter, al die verwijten die hij spugend verspreidde en jou vergeleek met het meest smerige secreet.
En jij deed niks, je bleef en zweeg, een stuitend stil verzet
Je wachtte tot zijn tirade bedaarde en hij langs jou heen wegreed.
Dat incident op dat moment wordt herkend door elke Brusselaar die zich in het verkeer begeeft en beleeft hoe de auto geen millimeter afgeeft.
Na decennia van zich te gedragen als alles overspoelend water en zich een weg te banen op fietspaden en voetpaden gaan wagens zich nu slachtoffers wanen en zich beklagen dat hun heerschappij voorbij is, nu dat ze 5 procent minder mogen in het verkeer dan weleer
Daarom handelen deze verkiezingen over de behandeling van de openbare ruimte voor alle gebruikers en niet alleen de luidsten en de ergsten die het verpesten als bevestiging van hun beperking om iemand anders te aanvaarden als iets volwaardig.
En noem onze zucht om zuurstof maar een radicaal verhaal bedoeld om alles te vergoeden met boetes en chauffeurs te behoeden om ouwe moeders te vervoeren.
Want onze woede heeft een niet te verdoezelen reden gekregen wanneer is gebleken dat er roet in de moederkoek is gezeten.
Ik herhaal, er zit roet in de placenta
