Het lijkt zo simpel: wij hebben zelf in de hand hoeveel last de kinderen van de scheiding zullen hebben

Ik kwam net thuis van het lesgeven. En morgenochtend zeer vroeg zou de keuken-installateur komen. Mijn avondeten had al uit twee bitterballen en een bord koekjes bestaan. Ik moest even goed voor mezelf zorgen nu. Dat voelde ik gewoon.

Ik vind dat toch bijna het moeilijkste wat er is. Voor kinderen zorgen is heel goed te doen. Maar als het alleen over het zorgen voor mijzelf gaat, komt het er haast nooit van. Ik kan mijn tijd wel beter gebruiken. Waarom is dat? Wil ik per se dat er vóór mij gezorgd wordt? Wat is dat voor een onvolwassenheid?

Twee nieuwe vlammen
Het gesprek aan de tafel ging over de taak die je hebt om goed, héél goed, om te gaan met je ex. Liefdevol het liefst.

“Wij hebben zelf in de hand hoeveel last de kinderen van de scheiding zullen hebben”, zei de vriendin streng. “Ons gedrag bepaalt alles. Dat is het enige wat wij echt voor hen kunnen doen.”

Het lijkt zo simpel. Het is zo moeilijk. Zo’n uitspraak kan ik als ouder eigenlijk niet vaak genoeg horen. Alleen daarom benoem ik het hier nog even voor andere gescheiden ouders.

Het gesprek ging verder over het hebben van twee nieuwe vlammen. “Nou, ééntje voorziet gewoon te weinig in mijn behoeften.” De vriendin stak nog een mentholsigaret op. “Maar drie lijkt me te veel. Dan weet je niet meer wie wat nou lekker vindt.” “In deze fase van je leven moet je afwisselen”, zei de buurvrouw.

Zelf dingen doen
Het gesprek ging ten slotte over dingen zélf doen. Het ging over het opmeten van raamkozijnen. Het ging over verschillende soorten gordijnrails. Het ging over het op maat zagen van plankjes. Het ging over boren. De vriendin had een boor en kon geweldig boren.

“Geef mij er toch maar één.” Ik ging erbij zitten, nam wijn, rookte die smerige mentholsigaret. Het ‘voor mezelf zorgen’ daar zou ik morgen echt mee beginnen. Als die keuken van mij er stond. En de radiatoren hingen.

Ik inhaleerde diep, had visioenen van mij met een boor. Met een gordijnrail. Met een bouwpakket van een bed. Ik kan dat niet. Het ergste is: ik wíl dat niet eens echt kunnen. “Wanneer ga je nou verhuizen?” vroeg de buurvrouw ineens, “heb je niet wat hulp nodig?”

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.