Uber (Jeroen Blankert)

*

Eindelijk is het dan zover! We hoeven straks helemaal het huis niet meer uit en bovendien zullen de straten niet meer geteisterd worden door keihard rijdende brommers en fietsen met reusachtige koffers achterop die gevuld met pizza's en andere lekkernijen de burger omver rijden.

Het zal niet lang meer duren voordat, kort nadat we een restaurant gebeld hebben om eten te bestellen, er een vrolijk gekleurde drone voor het raam verschijnt die met een computerstem roept dat het eten klaar is.

Wij vinden dat fantastisch, hoewel er natuurlijk ook wel wat haken en ogen aan zullen zitten. Zal de computerstem in staat zijn door dubbelglas  te spreken? En wat als we verzuimd hebben de gordijnen open te doen én vergeten zijn dat we eten hebben besteld, omdat we ons intussen hebben volgepropt met zakken chips? Zal de drone zijn uitgerust met een speciaal klopvingertje, zodat hij ook tegen het raam kan tikken? 

En dan, als het apparaat onze aandacht heeft, en wij verheugd naar het raam lopen, met het water in de mond en de tafel al gedekt met de mooiste en feestelijkste borden, dat we ons dan pas herinneren dat het schuifmechanisme al heel lang slecht werkt en slechts op een kier open kan, waardoor er wel net een gewone platte pizza, maar niet de door het bezoek bestelde calzone naar binnen kan worden geschoven, net zomin als de bak verse gemengde salade.

Bovendien is het al flink beginnen te waaien en komen er fikse druppels regen naar beneden, zodat de calzonedoos hier en daar al zacht begint te worden en de drone steeds uit beeld verdwijnt  en dan moeizaam krakend zijn positie weer weet in te nemen. Snel moeten we dan met de buren bellen die wél een goed-functionerend raam hebben en godzijdank net gisteren van vakantie terug zijn gekeerd. Ook de pizzeria moet worden ingelicht zodat hun dronekoerier razendsnel naar een andere verdieping kan worden geprogrammeerd, om daar de heerlijkheden af te leveren. En de volgende dag moet er dan bij de buren weer een fles wijn bij het raam worden afgeleverd, terwijl het vriest, het raam is dichtgevroren en het hele gedoe opnieuw begint. Nee, voorlopig gaan we toch liever zelf uit eten of laten onszelf door de drone naar het restaurant transporteren.

Jeroen Blankert is ex-drummer, kunstschilder en uitbater van cultureel café De Nieuwe Anita, waarvoor hij de laatste vijf jaar bijna iedere dag een korte wervende, grappige of diepzinnige tekst op Facebook schreef, ter lering en vermaak van de gasten. Nu inzake current affairs op het Lebowski Blog!