De kinderen gaan naar Parijs en ik onttakel hun ouderlijk huis

Op het moment dat mijn meisjes met hun vader, zijn vriendin en haar dochters, voor de Mona Lisa zullen staan, sjouw ik onze bank het huis uit. Hoe en met wie weet ik nu nog niet precies. Organiseren is niet mijn sterke punt. Maar waarschijnlijk heb ik het erop aan laten komen. Gisteren stuurde ik een mailtje of er mensen waren die me in deze herfstvakantie konden helpen. Ja, dat had ik eerder kunnen doen. Maar eerder zag ik het niet voor me. Niet echt.

Nu pas loop ik door ons huis, trappen op en af, en vraag mij af wáár te beginnen met inpakken. Alles moet dus mee. Ik heb in elk geval alle kastdeuren alvast opengezet.

'Mama, de bank hoort hier', zei de achtjarige toen ik haar gisteravond instopte.

'Dat snap ik.'

'Ik wil dat alles hier blijft', zei ze. 'Jij moet ook blijven, mama.'

'Het leven verandert', zei ik. 'Maar op een dag is dat ook goed, meisje. Dat beloof ik je.'

 

'Ik was toch altijd zo dol op vertrekken? Vluchten. Weggaan. Ik wilde toch zo graag opnieuw beginnen? Nou, dat mág nu'

 

Ik begreep mijn dochter helemaal. We konden dan wel zo ontzettend onze eigen weg gaan, ex en ik. Prima. Echt prima. Alles tot daar aan toe. Maar dit moest blijven bestaan. Ik wil het hier niet uit elkaar trekken. Nog geen vork mag uit onze besteklade verdwijnen. We maken er beter een mausoleum van. Nee, een museum van ons oude leven. Zodat we er soms nog terug kunnen keren met z’n allen. Als we even geen zin meer hebben in al die nieuwigheid. Op sinterklaasavond misschien?

Als dit stukje over vijf dagen in de krant staat, heb ik alle snoeren al losgetrokken. Dan is het allemaal al gebeurd. De vork is uit de la, de bank staat in dat andere huis.

Het inpakken van koffers gebeurt bij mij meestal al in grote wanorde. Ik begin overal en nergens tegelijk, maar altijd komt het goed. Zo zal het ook nu gaan.

Dit is de hogere kunst van het vertrekken. Het is de overtreffende trap van met vakantie gaan.

Ik was toch altijd zo dol op vertrekken? Vluchten. Weggaan. Ik wilde toch zo graag opnieuw beginnen? Nou, dat mág nu. Ik kan dit het beste beschouwen als een variant op de wereldreis die ik altijd zo nodig nog wilde maken.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.