En er was M. Elke nacht had ik de slappe lach met M.

Op de laatste dag kwam ik ’s avonds nog eenmaal terug in het huis waaruit bijna al mijn sporen waren verdwenen. Ik zette de muziek van singer-songwriter Alela Diane op, bestelde een Thaise maaltijd, nam er een wijntje bij, en doorliep daarna de drie verdiepingen van ons nieuwbouwhuis. Ter contemplatie. Om nog wat spullen in dozen te doen. De kleren die nog aan de waslijn hingen. De foto’s van mijn voorouders. Mijn stenen en schelpen.

Ook legde ik kussentjes op de plaats waar de bank had gestaan om mijn dochters, als ze terugkwamen uit Parijs, niet de schrik van hun leven te bezorgen. Ik verwachtte dat mijn vertrek enorm veel lege plekken achter zou laten, maar dat viel mee. Of tegen? Het zag er eerder opgeruimd uit zonder mijn spullen. Overzichtelijker. Beter. Het leek beter zonder mij.

 

'Ook legde ik kussentjes op de plaats waar de bank had gestaan om mijn dochters, als ze terugkwamen uit Parijs, niet de schrik van hun leven te bezorgen'

 

Het is wel zo dat de spullen van de meisjes er nog staan tot hun kamers in mijn huis ook op orde zijn. Dus dat zal straks vast de leegte veroorzaken die ik nu had verwacht.

Voor ik vertrok, stond ik nog eventjes op mijn dakterras. In de regen. Na deze vreemde week.

Lange boodschappenlijst
Elke dag was er iemand geweest die met een wagen volgeladen met dozen naar mijn nieuwe adres reed. Elke dag rende ik wel een keer door de Ikea met een doortastende schoonzus of vriendin. Een lange boodschappenlijst in m’n hand.

Ze zeiden dingen als: 'Jawel, je moet wel meteen plafonnières, een kast, een bed. Waar wil je je spullen anders laten?' En: 'Als je het nu niet doet, doe je het nooit meer!'

Er waren de vrienden die de Ikea-kasten in mijn nieuwe huis meteen in elkaar begonnen te schroeven. Een vriendin die mijn koelkast vulde met lekkere dingen. Er waren de buurvrouwen en -mannen. Overal om mij heen waren mensen met wie ik - hoe dan ook - verbonden was.

En er was M. Elke nacht had ik de slappe lach met M. die dan op zijn vakantieadres in het haardvuur zat te turen.

Ik typ dit stukje voor het eerst aan mijn nieuwe tafel. Op mijn nieuwe stoel. In mijn nieuwe huis. Omringd door dozen. Gehuld in M.’s hoodie.
 

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.