Visrestaurant

We spraken een beetje over werk maar vooral over de liefde. Ze vertelden uitvoerig over hun ontmoeting en huwelijk. Dat was leerzaam. Daarna werd het hoofdgerecht geserveerd. De uitgever kwam naast me staan en deed, als een vader, voor hoe je sliptong fileert. Dat was alleraardigst. 

Nadien wilde ik naar buiten om te roken, maar ik zei tegen het gezelschap: ‘Jullie zien me nooit meer terug.’
Mijn geliefde zei: ‘Ik zie het je nog zo doen ook.’
De zin om te verdwijnen blijft kennelijk altijd en overal van kracht. 
Op de stoep stonden er wat Russen te filosoferen over weet ik het wat. Bij binnenkomst zei mijn uitgever: ‘Heb je nog vrienden gemaakt buiten?’
‘Nee, alweer niet.’

 

 

De zin om te verdwijnen blijft kennelijk altijd en overal van kracht

 

 

Na de koffie bedankte ik hen voor het inkijkje in hun huwelijk. Ze zeiden: ‘Geen probleem, de volgende keer zijn jullie aan de beurt.’ 
Of ik dat een aantrekkelijk idee vond, weet ik niet. 

Op de fiets zei mijn geliefde. ‘Het zijn slimme mensen, ze leken over alles al nagedacht te hebben. Maar dat deed me wel erg jong voelen, meestal voel ik me oud.’ Ik knikte instemmend. Want wat wisten wij over de liefde? 

Precies een week later zat mijn uitgever met schrijver Arnon Grunberg in hetzelfde restaurant te eten. Onder een foto van het etentje op Twitter stond hun gesprek beschreven. Uitgever: ‘Hoe is het met de liefde?’ Grunberg: ‘Ik ga zo naar huis.’

Het was een troostende gedachte dat ook Grunbergs zin om te verdwijnen en weerzin om over de liefde te spreken nog altijd bestond.