Ik woon in een ‘haarlemmerdijkie’ met lekkend aanrecht en muren vol piepschuim

Ik heb een foto van een bamboeplank die er nog staat naar mijn broer geappt. Hij schrijft: ‘Je kunt hiervoor het beste een decoupeerzaag gebruiken.’ Er liggen sinds gisteren drie stuks gordijnrails middenin mijn woonkamer, een inbouwtreksysteemschakelaar. Hollewandpluggen. De nieuwe kleine stofzuiger die ik heb gekocht, heeft nauwelijks zuigkracht. En nadat-ie door mijn broer met zijn puinzuiger is uitgezogen nog steeds niet.

Het matras dat ik aanschafte is definitief te zacht. En ik ben helaas niet iemand die iets terugstuurt. Ik wen aan de dingen zoals ze zijn.

Mijn broer heeft gaten in de wand boven de wastafel geboord om het spiegelkastje op te hangen, maar de muur blijkt gevuld met piepschuim.

 

Overal waar ik ga, loop ik op stinksneakers met verfspatten

 

Als ik ’s avonds de deur uit moet om naar mijn werk te gaan, is er geen spiegel om mijn gezicht even op te kalefateren. Ook de doos met schoenen is onvindbaar. Overal waar ik ga, loop ik op stinksneakers met verfspatten.

Mijn absolute gedachte bij het inpakken van de dozen: ‘Ik onthoud zo wel wat hierin zit. Dat hoef ik er écht niet op te schrijven.’

Bloemetjesbehang
Het tocht nogal in mijn nieuwe oude huis, en de levertijd van de deur die ik zojuist besteld heb is acht tot tien weken. Het bloemetjesbehang dat één dag later geleverd zou worden heeft - inmiddels een week later, excuses voor het ongemak - het magazijn nog niet verlaten.

De klep van mijn vaatwasser kan maar een stukje open omdat die anders tegen het handvat van de oven botst. Maar mijn vaatwasser blijkt volgens de monteur die dat euvel komt verhelpen, toch niet eens te werken. Mijn vaatwasser - die ik bij de keuken cadeau kreeg - is nu door het keukenbedrijf aangemeld bij de vaatwasserfabrikant in Duitsland. Zij regelen het verder.

De monteur kijkt rond en zegt: “Hier zit de nieges op.” Het aanrecht: niet gekit, de spoelbak: niet in het midden, en de deur van de koelkast loopt aan, omdat de kast niet waterpas is. Een scharnier is met ducttape bevestigd. “Dit noemen we een haarlemmerdijkie!” Hij zegt verder dat hij een andere keer terugkomt om de boel allemaal recht te zetten.

Ik krijg bericht van iemand die ook is verhuisd en die, zodra de dozen er stonden, het café in is gegaan om er een dichtbundel open te slaan.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.

Foto: Dominic Alves