Ex en ik stonden tegen elkaar te foeteren - ik vond het heerlijk

“Honger!” zei ik en trok de broodla open. Ex hield even op met het dweilen en keek naar de invasie van zijn ex.

“Dit brood was van mij”, zei ik meteen. “Heb ik gisteren gekocht. Dus!”

“Waarom zég je dat nou?”

Ik begon met veel misbaar pindakaas op een boterham te smeren, klapte er een snee tegenaan en vertelde dat het jammer voor hem was dat hij net nú aan het dweilen was terwijl de vriendin van mijn broer elk ogenblik kon arriveren en we dan samen - een paar keer - met onze modderpoten door het hele huis zouden klossen om mijn boekenkast en nog wat andere zooi haar bestelwagen in te sjouwen. Ik leunde tegen het aanrecht, kauwend, en keek naar mijn dweilende ex.

 

“Weet jij eigenlijk wel hoeveel me dit allemaal kost?” zei ik. “Ik moet álles nieuw kopen”

 

Ik was dus met de buurvrouw (van weleer hoor ik erbij te vermelden) naar het meubelwarenhuis gereden. Zij moest er toch zijn om een gebroken plank in te ruilen, en ik moest stante pede nieuwe gordijnen, kapstokhaakjes - en wat al niet meer - aanschaffen voor de op handen zijnde eerste logeerpartij van mijn dochters. Het huis was nog niet klaar, maar komende zaterdag moest het er al wel gezellig uitzien. In elk geval: te verhapstukken voor die twee. Dat was nog totaal niet het geval. Met die troep overal. De totale oppervlakte van 60 vierkante meter kon die schroeven, dozen en zaagmachines eenvoudigweg niet verdragen.

“Weet jij eigenlijk wel hoeveel me dit allemaal kost?” zei ik. “Ik moet álles nieuw kopen.”

Ex wrong zijn dweil tergend traag uit boven de emmer. Hij zuchtte.

“Normale mensen doen een hele inboedelverdeling”, zei ik. “Normale mensen leggen zelfs van tevoren vast wie de wandelkaarten meeneemt!”

“Wil jij de wándelkaarten?”

“Normále mensen spreken alles door en wij doen maar wat!”

Toen begonnen ex en ik tegen elkaar te foeteren, zoals normale exen dat behoren te doen. Over bezit en geld! Maar vlak daaronder zat natuurlijk de eigenlijke pijn. Ik stampte heen en weer door het trappenhuis met onderdelen van mijn boekenkast en merkte dat ik het heerlijk vond. Lekker link doen tegen elkaar. Even voelen waarom we ook al weer gescheiden waren. Want het ging de laatste tijd weer veel te harmonieus allemaal. Niet normaal.

Deze column is eerder gepubliceerd in Trouw. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.