De Lamp

Bij de eerste rotonde bevond zich een enorm kunstwerk van grote bielzen, gedragen door stalen balken in een cirkel. Imposant in formaat, maar het deed het mij weinig. Een kunstwerk voor ambtenaren. Ik zocht het op. “Een fantasievolle interpretatie van de repeterende bomenrij langs de Muiderstraatweg en een verwijzing naar de hedendaagse bedrijvigheid van dit gebied.” Ik zag het er niet in terug.

Ik reed verder in de richting van de gouden M, toen ik plotseling een vreemd lichtgevend en tweedimensionaal beeldje van een kapotte gloeilamp zag. De lampenbol zelf was zwart en lag op zijn kant op een grijze sokkel. Er was een hap uit de bovenkant van de bol. Ik vroeg me even af of het een logo van een bedrijf op het aangrenzende industrieterrein was, maar er stond geen naam bij. Een grafisch meesterwerkje. Zeldzaam helder en bescheiden, helemaal vergeleken bij de ambtenarensculptuur in monsterformaat even eerder in de straat. Een cadeautje voor mijn ogen. Ik maakte een u-turn om het eens van dichtbij te bekijken.

Met mijn schoenen in de drassige berm en de regen op mijn hoofd raakte ik een beetje ontroerd van de perfectie van De Lamp. De sokkel en de lamp waren zo ontworpen dat het een driedimensionaal object leek. Dat was zo goed gelukt. Ik wilde mijn arm in het gat van de lamp steken.

De strakke zuivere lijnen contrasteerden enorm met de rommelige omgeving. Aan de overkant lag een soort parkje in de schaduw van de snel- en de spoorweg. Achter de rij bomen die bij de lamp begon ligt een ratjetoe van verdwaalde boerderijen en lelijke bedrijfspanden, wat dieper in het bedrijventerrein stapelde een bedrijf enorme balen oud papier. Een planologische janboel. De machtige M hing als een tevreden kroon over het helse Diemer landschap.

 

'Het leven is een willekeurige rotzooi en Diemen lijkt gemaakt om dat besef in je gezicht te spugen'

 

De kleine lamp leek uit een parallel universum te komen en hield zich fier staande temidden van al deze bruuske lelijkheid. Een ingetogen fata morgana voor de vermoeide, murw geslagen ziel die hier ongetwijfeld dagelijks rond de spits in een slakkengang in de rode achterlampen van zijn lotgenoot staart. Wachtend om stil te kunnen staan op de snelweg. Op de radio is iedereen lollig maar niemand is leuk. Er zit een vlek op je broek, er ligt speelgoed op de grond, iemand van wie je houdt wordt ziek. Het leven is een willekeurige rotzooi en Diemen lijkt gemaakt om dat besef in je gezicht te spugen.’

 

'De kleine lamp leek uit een parallel universum te komen en hield zich fier staande temidden van al deze bruuske lelijkheid'

 

Oog in oog met De Lamp waande ik me getroost. De lijnen zijn zo raak, het idee is even eenvoudig en als goed uitgevoerd. Letterlijk en figuurlijk verlichting in de rotzooi. In mijn gezichtsveld, maar ook mijn situatie.

De Lamp is gemaakt door Jeroen Henneman. Als ik opzoek wie dat is realiseer ik me dat dit werk geen gelukstreffer is, en dat ik hem had moeten kennen. Jij kent zijn werk ongetwijfeld ook. Hij maakte onder andere Het Wiel op het Belastingkantoor en De Schreeuw in het Oosterpark. Een meester van de heldere lijn. Voor het Amsterdam Light Festival dat nu van start gaat staat er ergens aan de grachten zijn installatie Two Lamps. Nog meer lampen, het zal het seizoen zijn.

 

'Ik probeer hier uit alle macht te vermijden dat ik "tegen De Lamp lopen" schrijf'

 

Het was een vreemd en bijzonder toeval om zo op dit sculptuur te stuiten. (Ik probeer hier uit alle macht te vermijden dat ik ‘tegen De Lamp lopen’ schrijf.) Ik stapte mijn auto weer in. Even voorbij de papierverwerkingsfabriek doemde een lampenspeciaalzaak met grote neonletters op het dak op: ‘Troost Verlichting’. Verlichting troost. Het is godverdomme echt december.

De Lamp, 2017 
Jeroen Henneman
Stammerdijk, Diemen