Stress (Jeroen Blankert)

We gingen vandaag op de fiets naar buiten. Er stond een busje op de stoep, we moesten afstappen, en lopen naar het fietspad dat was versmald wegens werkzaamheden. Scooters raceten in twee richtingen razendsnel langs ons heen. Op het kruispunt stonden wegens herprofilering alle stoplichten op groen, zodat iedereen volle kracht vooruit reed, totdat men in een krakende berg auto- en fietswrakken tot stilstand kwam. Uitgeweken naar het trottoir stuitten we op een reusachtige, allesversperrende container. Men was bezig de snackbar te slopen en om te bouwen tot een betere snackbar. Ondanks al dit gedoe bleven we zeer kalm. Op het platteland, waar we vandaan komen, is het vele malen erger! We woonden daar in een mooi vrijstaand huis, midden in de velden, maar de vaak bulderende wind deed de bomen steeds luidruchtig krakend heen en weer zwiepen en de regen kletterde op het dak. Luiken hingen rammelend in hun piepende scharnieren, dakpannen gleden schurend en bonkend naar beneden, en spatten uiteen op de grond. Als de wind was gaan liggen en we de slaap bijna konden vatten, kwam de onstuimig zingende dorpsjeugd uit het café, op hun brommers met afgezaagde uitlaat, zodat je ze al van zes kilometer verderop door de weilanden hoorde knetteren. Wanneer er misschien bij het krieken van de dag er nog heel even gedoezeld kon worden, begon die vermaledijde haan alweer met zijn lelijke, schorre maar toch zeer doordringende keiharde gekraai, zodat we rechtop in bed zaten. Uit arren moede eenmaal opgestaan, en na het hakken van het hout met moeite een kopje warme Nescafé bereid te hebben, de zon was nog nauwelijks op, begonnen de zeshonderd koeien van de nabij liggende boerderij klaaglijk te loeien, omdat het melktijd was. Toch werden ze bijna overstemd door het oorverdovend gekwinkeleer van de weidevogels die wakker werden. Even later kwamen de andere boeren met hun zwarte rook uitbrakende en ronkende tractoren de sloot hekkelen, begeleid door honderden uitbundig krijsende meeuwen, terwijl in een nabijgelegen weiland tienduizenden ganzen om het hardst stonden te gakken. En dan laten we de stress van op zondag gesloten winkels, het gebeier der kerkklokken en onophoudelijk geroddel nog buiten beschouwing. Nee hoor, de stad en het moderne tumultueuze leven zijn voor ons een peuleschil!

Jeroen Blankert is ex-drummer, kunstschilder en uitbater van cultureel café De Nieuwe Anita, waarvoor hij de laatste vijf jaar bijna iedere dag een korte wervende, grappige of diepzinnige tekst op Facebook schreef, ter lering en vermaak van de gasten. Nu inzake current affairs op het Lebowski Blog.