De hele wereld wil iets van Elke Geurts, maar zij wil even niks
Aanvankelijk was ik verrast, maar hoe langer ik luisterde, hoe meer ik in de piepzak terechtkwam. Zijn laatste woorden waren: “Ik weet het zeker. Ik wil de rest van mijn leven met jou doorbrengen.”
O, hij wil echt dood, dacht ik meteen. Het moment is gekomen. Wat moet ik doen? Zijn vrouw waarschuwen? Hoogstwaarschijnlijk was ik daar al te laat mee.
De bel ging.
Een vriendin, die eerder mijn oudere zus is, kwam op de koffie. Ik had haar de avond ervoor keurig gemeld dat ik omkwam in het werk. Dat ik helaas geen tijd had haar te ontvangen. Een ander keertje graag. ‘Wat heb je dan allemaal te doen?’ schreef ze terug. En: ‘Welke van je bezigheden kun je schrappen?’
Het werd mij al vrij snel duidelijk dat ik mijn bezigheden gemakkelijk vooruit kon schuiven, dat ik helemaal niets belangrijkers te doen had dan haar op de koffie krijgen.
Nog voor ze goed en wel zat, begon mijn klaagzang. Over dat ik tegenwoordig door werkelijk álle mensen werd belaagd. De hele wereld vroeg iets van me. Iedereen had het op me gemunt. En nu zat ik óók nog opgescheept met de diepe doodswens van een vroegere vriend.
“Onzin. Als hij zelfmoord pleegt, kun jij daar niks aan doen”, was het enige dat mijn oudere zus hierover kwijt wilde.
“Ik doe zelf denk ik ook iets verkeerd”, zei ik na een tijdje. “Ik wil alle mensen te vriend houden, en daarom loopt alles mis, en daarom krijg ik erge last van misantropie.”
“Act don’t react”, zei ze kalmpjes.
“Act don’t react?”
“Ja”, zei ze. “Act don’t react. Hou het heft in handen.”
“Welk heft?”
“Het gaat erom wat jij wilt.” Ze glimlachte. “Wat wil jij zélf?”
Ik heb van oudsher een bloedhekel aan die vraag. Ik wil niks. Of nou ja: ik wil dat ze de keuken af komen monteren. Ik wil dat de cv-ketel wordt gerepareerd. Ik wil warm douchen. Ik wil dat de kamers van mijn dochters eindelijk afgetimmerd zijn. Ik wil een glasheldere omgangsregeling. Ik wil rust. Ik wil schrijven. Maar boven alles wil ik iedereen heel tevreden houden.
Zodra mijn bezoek weg was, en ik mijn laptop net had opengeklapt, ging de bel alweer.
“Verrassing!” schreeuwde hij, “hier bén ik dan!”
