Theresa May

Mijn grootmoeder bezat eenzelfde soort begrip voor dubieuze mensen. Laatst zei iemand het nog: “Altijd probeerde ze ook nog het goede in de mens te zien hé? Ze had zelfs koffie kunnen drinken met Hitler. Toch?” 

Dat goede proberen zien, en het persoonlijke oordeel parkeren, leek me waar, maar Hitler net een brug te ver. Toch wilde ik de ander niet vervelen met een te kleinburgerlijk opmerking als: ‘Nee, nee, daar zou ze geen koffie mee hebben gedronken hoor!’

Ik zweeg.

Of politici baat hebben bij medelijden, valt te betwijfelen. Maar als een politicus uit iets wat ooit op idealisme leek, besloot om volksvertegenwoordiger te worden, komt dit dan ook niet voort uit een soort compassie oftewel medelijden met het volk? Waarom zou je dit als burger niet mogen hebben?

Aan de andere kant: is medelijden, May tot een arm vrouwtje reduceren, niet het bewijs van de ontkenning van haar macht en blijk van haar middelmatigheid?

 

'Is medelijden met May niet het bewijs van de ontkenning van haar macht en blijk van haar middelmatigheid?'

 

Misschien is mijn geliefdes en grootmoeders medemenselijkheid het best vergelijkbaar met de rol die een advocaat of rechter inneemt: de opponent dient zo lang mogelijk gezien en gehoord te worden en verdient een eerlijk proces. Wie tegen dat proces is, is tegen de rechtsstaat, volgens mij.

Een goed nieuwjaarsvoornemen zou kunnen zijn: stel het vooroordeel zo lang mogelijk uit en zie de rest van de tijd als niets meer dan wachttijd, waarin het meedogenloze proces zich voltrekt.