Euthanasie

Jaren geleden sprak ik hier met mijn eerste liefde over. Ze is inmiddels anesthesist én kritisch tegenover dit onnodig rekken van levens. Haast op het ziekelijke af, gaf ze haar eigen levenskwaliteit constant cijfers. Wellicht was het beroepsdeformatie en hoorde het bij de numerieke, wiskundige kijk op het leven van een anesthesist.

Ze zei: ‘Soms loop ik door de gang en dan gaat mijn pieper en dan is mijn leven maar een drie waard. Want ik loop dan naar een bejaarde toe en hou hem of haar in leven met een medicijn, maar eigenlijk moeten sommigen allang sterven, of zeker niet in een ziekenhuisbed liggen maar thuis terwijl iemand hun hand vasthoudt. Er gaat onnodig geld en tijd verloren, je kunt dat beter besteden aan onderzoek.’

 

'Soms loop ik door de gang en dan gaat mijn pieper en dan is mijn leven maar een drie waard'

 

Veel luchtiger zei ze daarna: ‘Maar als ik dan weer op mijn fiets naar huis zit en de bomen en een mooie lucht zie, dan is het leven toch al gauw een tien waard.’

Ik vond het extreem hoog.
Dat zag ze en vroeg: ‘Wat is jouw gemiddelde?’
‘Een zeven?’
‘Wat zou je eraan kunnen doen om het te verhogen?’
Ik had geen idee, en vond het niet per se te laag, als gemiddelde.

Lang leefde ik met de illusie dat dokters er enkel zijn om mensen in leven te houden, maar zij althans was een groot voorstander van het versoepelen van de euthanasiewet. Haar gedachtegoed tegenover het leven en de dood vormde een lijntje in mijn aankomende boek. Want dit leek me het einde van ontwikkeling. Als, kort gezegd, de ene helft van de wereld zonder eten in leven probeert te blijven, terwijl de andere helft op een aangenaam sterven hoopt: wat komt er daarna?

 

'Lang leefde ik met de illusie dat dokters er enkel zijn om mensen in leven te houden'

 

Echter, mijn redacteur vond het romanpersonage als spreekbuis voor deze grote ideeën overbodig. Het euthanasie-lijntje is vroegtijdig gesneuveld. Mijn tandarts zei een keer: ‘Als het pijn doet, dan leeft het tenminste nog.’ Maar net als de anesthesist vond de redacteur de vroege dood beter dan het onnodig laten lijden van de lezer.

Beeld: Anthony Gross, 1940: ziekenhuis tijdens de Tweede Wereldoorlog