Berichten uit de Biotoop: Donkere dagen

Johannes, mijn overbuurman, is componist. Zijn vrouw is echtscheidingsadvocate. Samen hebben zij twee schattige dochtertjes. Soms klinken er elektronische ritmes vanuit hun ruimte, Johannes werkt dan aan muziek voor een optreden. Hij draait zijn werk als DJ in duistere zaaltjes. Soms ook hoor ik op een piano rammen, dat zijn de dochtertjes, vermoed ik.

Vorig jaar hing Johannes in onze gezamenlijke gang kerstlichtjes op die om beurten knipperden in de kleuren rood, geel, groen en blauw.

Het licht viel door mijn voordeurraampje. In mijn halfslaap ’s nachts zag ik het blauwe geknipper aan voor een zwaailicht en droomde vervolgens over de vreselijkste ongelukken. Voor mij hoefden die lampjes dus niet per se toen hij vroeg of hij er nog meer mocht ophangen.

Wanneer ’s avonds de tl’s uitgaan en alleen de bordjes van de nooduitgangen branden, is het behoorlijk donker op onze gangen. In het begin was ik best bang als ik ’s nachts naar de wc moest en over de gang liep naar onze gemeenschappelijke badkamer. Elke deur is verzonken in een nis en er zou zomaar iemand uit naar voren kunnen springen en ‘Boe!’ roepen. Niet geheel ondenkbaar met man en zoons die daar een sport van maken. Er is ook een deur die altijd openstaat en waarvan ik niet wist wie er woonde, ook dat was griezelig, dus glipte ik er maar vlug langs. Wie laat nou ’s nachts zijn voordeur openstaan? Ik kwam er al gauw achter dat dat de deur naar het washok was, de ruimte waar al onze wasmachines staan.

Het engste was het toch als iemand aan het eind van de gang naderde terwijl ik daar in mijn nachtpon liep. Een onbekende gestalte in de schemering, de gang verandert dan al snel in een donkere steeg. Inmiddels herken ik de schimmen aan hun postuur en manier van lopen en zwaaien we vaak van verre al naar elkaar.

Pasgeleden ging er iets mis met de tijdschakelaar en waren de tl’s overdag geregeld uit. De kleuters op onze gang vonden dat maar wat spannend. Ze speelden verstoppertje in het donker, kwamen aandraven met zaklampen en hielden skelter- en fietsraces met fietslampjes op hun voertuigen. Hun vaders en moeders hadden veel moeite om ze binnen te krijgen, want het spelen op de nachtelijke gang was favoriet. Bezweet en verwilderd werden ze tegen bedtijd afgevoerd.

Ook met Sint Maarten waren de tl’s uit. Een groep kindjes verscheen aan onze voordeur met lampionnen. De kinderen van onze gang liepen stoer bij ons naar binnen en maakten zo indruk op de kinderen van de andere gangen, wist ik. Wij durven dat, want wij wonen hier.

Met Sinterklaas werd er hard op onze deur gebonsd, de deur zwaaide open en vier kleuters in pietenpakjes stommelden naar binnen. Vervolgens waren ze verlegen met de situatie, waarop ik maar een foto van ze maakte en die aan hun ouders zond.

Net als vorig jaar heeft mijn overbuurman onze gang weer versierd met knipperlichtjes. Gisteren stond Johannes voor mijn deur, hij had een cadeautje voor me en keek er afwachtend en ondeugend bij. Het waren kerstlampjes, voor nog meer gezelligheid op de gang. Ik begon over mijn enge droom die ik me helaas nog levendig herinnerde, waarop hij ook nog plakplastic tevoorschijn haalde wat ik op mijn voordeurraampje kon plakken.

‘Je wilt dit echt graag, hè?’ vroeg ik en woog de bundel lampjes in mijn hand.

Hij hield zijn hoofd schuin en knikte.

Ineens zag ik er een klein jongetje in.

'Zien Horen Zwijgen', de trilogie van Sabine van den Berg, werd genomineerd voor Het beste Groninger boek.

Eerdere afleveringen van De Biotoopfeuilleton staan op www.Sabinevandenberg.com

Tekst & illustratie: Sabine van den Berg