Ik heb geleefd #7. 49 jaar zijn Peter (74) en zijn vrouw getrouwd, de 50 zullen ze niet halen

De man die vorig jaar zijn 34ste Nijmeegse Vierdaagse liep, schuifelt deze middag achter een rollator naar de eettafel. Als hij gaat zitten, blijven zijn ogen plakken aan het blauwe wagentje. ,,Mijn dochter verraste me ermee. Had ze gevraagd of ze zo’n ding zou halen, dan zou ik nee gezegd hebben. Maar opeens stond-ie er.’’

De eerste avond bleef de rollator werkeloos op de gang staan, pas de volgende ochtend duwde Peter van Gils (74) hem onwennig een stukje voor zich uit. Hij wist natuurlijk wel dat het beter was, zijn benen zijn pap tegenwoordig.

,,Ik heb buiten een rondje gemaakt. Het was stabieler. Alleen liep ik tegen mijn adem aan. Ik ben zo’n idioot die alles bijhoudt, echt alles. Met mijn horloge of telefoon. Je zou zeggen: als je zulke kleine stukjes loopt, hoef je de afstand niet meer te weten. Maar toch schrijf ik het op. Dat wil ik gewoon, ik wil alles controleren.’’

Zijn vrouw Loes legt even haar handen op zijn fragiele schouders voor ze naast hem gaat zitten. ,,Zo is hij nu eenmaal.’’

Buitenmens

Van Gils is een buitenmens. Op zolder hangen al zijn medailles van wandelmarsen, de Vierdaagsekruisjes bewaart hij in een aparte la. Zingend stapte hij zich jaar in jaar uit door de vier dagen heen. Peter houdt niet van verandering, zegt Loes. Hij knikt: ,,Sober leven past bij mij.’’

Hij werkte 43 jaar als leraar op dezelfde basisschool. Kinderen die jarig waren, nam hij in de klas op zijn schouders, dat werd een traditie. Vierde hij zijn eigen verjaardag, dan mochten de leerlingen soms bij hem thuis in het Gelderse Wijchen komen. Hij had iets met diegenen die net wat meer aandacht nodig hadden. ,,Tegenwoordig zou je dat adhd noemen.’’ Na zijn pensioen werd hij vrijwilliger op woonzorgboerderij De Hagert.

Alvleesklierkanker

Vijf jaar geleden kreeg Van Gils alvleesklierkanker, de overlevingskansen waren nihil. Ze waren de uitvaart al aan het regelen toen hij wonder boven wonder kon worden geopereerd en herstelde. ,,Het gekke is dat we daarna gewoon verder zijn gegaan met leven. We hebben er niet meer zo bij stilgestaan.’’

Tot hij dit jaar opnieuw gezondheidsproblemen kreeg. Het is niet de alvleesklierkanker die terug is, maar hij heeft een tumor waar de artsen niets aan kunnen doen. Dit keer gaat hij wel dood.

 

'Normaal regel ik alles. Maar aan deze reis valt niks te regelen. Iedereen krijgt ermee te maken'

 

Raakte hij, die zichzelf een piekeraar noemt, overstuur van die boodschap? ,,Nee. Zelf vind ik dat heel opvallend. Als we op vakantie gaan, heb ik daags van tevoren stress. Maar op de een of andere manier vind ik dit bij het leven horen. Het verbaast me, juist omdat ik normaal gesproken alles regel. Aan deze reis valt niks te regelen. Iedereen krijgt ermee te maken, ik heb geen angst.’’

Wat hem ook verbaast, is hoe snel hij zich aanpaste. De 35ste Vierdaagse zou er niet meer in zitten. Toen vielen ook de kortere wandeltochten af, en later ging zelfs een ommetje moeizaam. ,,Accepteren is een groot woord, maar ik weet gewoon dat het contraproductief is in woede uit te barsten.’’

Met de kinderen houden ze regelmatig familieberaad. Wat moet er overgedragen worden? Of hij nog een hartenwens had, vroeg zijn zoon. Ja, naar Ajax. ,,Had hij vip-kaarten voor Ajax-Feyenoord geregeld. De sfeer was zo bijzonder, die was heel positief die dag.’’

De Vierdaagse

Een bucketlist past niet bij de wandelaar. ,,Het grote genieten zit voor mij in het kleine. Veel mensen doen net of de Vierdaagse de moeite waard is vanwege de intocht op de Via Gladiola. Nou, als je het daarvan moet hebben... Aan de finish gaan heel wat kilometers vooraf.’’

Wat hem pijn doet, is dat in deze fase ook mensen afhaken. Op straat draaien bekenden soms hun hoofd weg en er zijn vrienden die zich niet laten zien. Uit ongemak, denkt hij. Zijn vrouw, fel: ,,Maar als ze het eng vinden, kunnen ze toch een kaartje sturen?!’’ Laten ze er desnoods op zetten dat ze niet weten wat ze moeten zeggen, maar negeer hem niet.’’

Er zijn nachten dat zij het licht aanknipt om te kijken of hij nog ademt. Dan is hij zo stil. Ze zijn een nuchter stel, vinden ze zelf, maar nu Peters conditie hard achteruitgaat, komen de emoties toch. Van de week nog kreeg zij het te kwaad toen ze hem met zijn magere lijf onder de douche zag staan. 49 jaar zijn ze getrouwd, de 50 zullen ze niet halen.

Ze heeft beloofd straks oranje gladiolen naast zijn kist te zetten. Vierdaagsebloemen in de winter? Ja, zegt ze, onlangs stonden ze nog bij de bloemist, het moet lukken. Over de kist gaat een Vierdaagsevlag, maar die mag niet mee de oven in. Peter van Gils, lachend. ,,Dat zou zonde zijn.’’

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl