Mijn dochters zijn veerkrachtig, maar ik wil ze ook leren dat ze niet altijd sterk hoeven zijn

Op de een of andere manier heb ik steeds dit beeld voor ogen gehad toen ik in augustus aan de verbouwing begon. Op onze tafel brandt een kaarsje, daarnaast ligt het Franse schoolboek dat de vader gisteravond in allerijl na is komen brengen.

De Playmobil van de achtjarige staat als een stilleven opgesteld op de vloer. ‘De waanzinnige boomhut’ ligt er opengeslagen naast. Er is hier - terwijl ik aan het koken was - gespeeld, gedanst en gelezen. Dit is geluk.

Een lezeres maakte me net op vriendelijke, doch zeer besliste wijze kenbaar dat het nu eens uit moet zijn met mijn aanhoudende zwelgen in ongeluk. Mijn dochters zélf waren niet verdrietig, wist zij. Ze namen het grote verdriet van hun immer treurende moeder over. Als ik nu eens ophield met het geweeklaag over mijn ongewilde scheiding zou dat mijn meisjes - en de hele wereld - ten goede komen. Allerhoogste tijd dus mij wat krachtiger op te stellen. Mijn getoonde kracht zou dan hún kracht worden. Mocht ik tenminste over enige kracht beschikken, hè?

Wat ik daarover wil zeggen: deze moeder treurt nauwelijks nog. Ook is die scheiding voor mij allang niet meer ongewild. Vaak schiet het door mijn hoofd dat ex me - door mij te verlaten - geen grotere dienst had kunnen bewijzen.

Maar dat wil niet zeggen dat mijn meisjes daar nu ineens ook zo over denken. Dat wil niet zeggen dat het nu allemaal koek en ei is. Dat wil niet zeggen dat we niet dagelijks moeten omgaan met een breuk.

Men moet kracht tonen, levenslust laten zien. Dat is zeker waar. Dat is goed voor het kroost. Dat begrijp ik. Niets zo vervelend als een almaar huilende moeder.

Maar wat ik minstens zo belangrijk vind, is het tonen van die andere kant. Kinderen zijn veerkrachtig. Ze hebben geen keuze. Maar ik wil mijn dochters leren dat ze niet steeds sterk hoeven zijn. Ik wil ze leren dat ook hun verdriet mag bestaan. Hun boosheid is terecht. Er hoeft niets van hen onderdrukt te worden. Geen enkele emotie is verkeerd. Pas als ze ook die minder leuke kant mogen voelen, zullen het evenwichtige mensen worden. Geluk én ongeluk. Dat is het leven.

Schrijfster Elke Geurts beschrijft elke week in Trouw hoe een scheiding een leven omver kan halen. Het Lebowski Blog plaatst door. Elkes roman heet Ik nog wel van jou. Luister ook onze podcast met Elke.