Ik heb geleefd #8. Marca (55) gaf toe aan chemo: ‘Vrienden die overbleven, kwamen dichterbij’

Beeld: Marco Okhuizen
 

De verhalen die ze hoorde, gingen alleen maar over hoe ziek je werd van een chemokuur. ,,Ik kende niemand die er ooit beter van geworden was.’’

En toen openbaarde zich een gezwel in haar borst. ,,Noem me naïef’’, zegt ze, ,,maar ik geloofde dat het met gezonde voeding en supplementen wel over zou gaan.’’

Al bijna haar hele leven eet Van den Broek vegetarisch, de laatste jaren zelfs veganistisch. Geen enkel dierlijk product nam ze meer tot zich en ze at alleen nog biologisch geteelde groenten. ,,Het klinkt een beetje vreemd omdat ik nu ziek ben, maar ik voelde me er echt beter bij.’’

Haar aversie betrof niet alleen chemokuren, maar het hele medische circuit. Liefst bleef ze er ver vandaan en hield ze vast aan haar overtuiging dat het lichaam zelf het best in staat was zich te helen.

 

Ik was 28 toen mijn vader stierf, dat vond ik al jong.

 

Totdat haar gezwel groter werd. Dit was niet zomaar een ontsteking, dit was foute boel, wist ze. Met lood in haar schoenen ging ze afgelopen voorjaar naar de huisarts, die haar direct doorverwees naar het ziekenhuis. De oncoloog had een heldere, maar keiharde boodschap: borstkanker met uitzaaiingen naar longen en lymfeklieren. Liet ze zich niet behandelen, dan zou ze binnen drie maanden overlijden.

,,Ik wilde niet dood’’, zegt ze zacht. ,,Ik houd van het leven.’’ Drie maanden waren ook veel te kort om afscheid te nemen. Marca van den Broek woont in Monnickendam samen met haar zoon, die nog studeert. ,,Hij heeft het de laatste jaren al moeilijk genoeg gehad.’’

 

Vooroordelen

Eigenlijk, zegt ze nu, wist ze niet veel van kanker. Ook niet van chemokuren. Ze had zich laten leiden door vooroordelen. Haar recente bezoeken aan het ziekenhuis leerden haar niet alleen dat daar tot haar grote frustratie geen biologisch fruit werd verkocht, maar bovenal dat de medische wetenschap niet heeft stilgestaan. Er waren verschillende behandelingsmogelijkheden en er werden echt mensen beter na chemo. Voorzichtig begon ze met een pillenkuur. Vanwege de bijwerkingen stapte ze over op een wekelijks infuus in haar arm. ,,Een zwaardere behandeling, maar ik kon het goed hebben, de tumoren werden kleiner.’’

Stoppen met werken wilde ze niet. Het begeleiden van kunstenaars in het opzetten van hun eigen bedrijf, is haar passie. Als voormalig kunstacademiestudent en dochter van een beeldend kunstenaar weet ze hoe het soms sappelen is in die business. Veertien jaar geleden maakte ze van coaching haar beroep en begon voor zichzelf. ,,Toen ik de diagnose kanker kreeg, dacht ik: ik zeg het niet.’’ Ze haalt een hand over haar kale hoofd. ,,Wie wil er nu gecoacht worden door iemand met kanker?’’

 

Vermoeidheid

Het was haar tweede vooroordeel dat in korte tijd sneuvelde. Er kwamen zelfs nieuwe aanmeldingen nadat ze had besloten open te zijn over haar ziekte. Dagelijks adviseert ze creatieve ondernemers. Het geeft voldoening als die uiteindelijk succes hebben. ,,Als ik ze zie gáán. Dat is te gek.’’

Helaas kan ze vanwege de vermoeidheid minder werken. Gevolg: dalende inkomsten. Dat is een punt van zorg. Om de resterende energie zo zinvol mogelijk te benutten, heeft ze haar leven door een filter gehaald. Een klus als docent belandde bij het vuilnis. ,,En ik heb een paar slechte vrienden de deur uit gebonjourd.’’ Alleen zaken waar ze blij van werd, mochten blijven. ,,De vrienden die overbleven, zijn dichterbij gekomen.’’

 

Prognose

Opeens kreeg ze twee weken geleden uitval aan de linkerkant van haar lichaam. Als ze de hond eten gaf, belandden de brokken naast de bak. In de manier waarop ze moeilijk liep, herkende ze haar vader. ,,Hij is op zijn 54ste overleden aan hersenkanker.’’ Een scan bevestigde wat ze al vreesde: uitzaaiingen in het hoofd. Het nieuws is nog zo vers, dat ze niet weet wat haar prognose is.

Doodgaan mag nog niet, vindt ze. ,,Ik was 28 toen mijn vader stierf, dat vond ik al jong. Mijn zoon is pas 20. Hij heeft verschillende depressies overwonnen, het gaat eindelijk goed. Hij mag dit niet nu al meemaken.’’ Haar zoon zal moeten verhuizen, de hypotheek kan hij nooit ophoesten. Zij zelf nu ook niet meer, voegt ze eraan toe.

Twee dagen na het interview mailt Van den Broek: een vriendin is een online doneeractie voor haar gestart, zodat ze zich voorlopig geen zorgen hoeft te maken over uitblijvende inkomsten. ‘Marca heeft altijd ontzettend veel gedaan voor creatieve ondernemers, nu kunnen wij iets terugdoen’, luidt de begeleidende tekst die op Facebook massaal is gedeeld. Marca zelf schrijft dat ze stil is van zo veel liefde. Aan het eind van de week staat de teller op 19.000 euro.