Luizen (Jeroen Blankert)
*
Kinderen in Nederland, tenminste onze kinderen, moeten op de crèche altijd hun spulletjes in de luizenzak doen. Dat is een grote peervormige zak met een rits voorin, waar jas, muts, wanten en sjaal in moeten worden gestopt, samen met de luizen. Aan het eind van de dag zitten er vaak tekeningen en restanten van traktaties in. Plakkerige brokken afgekloven zuurstok en soms nog een stuk appel. Die luizen kunnen daarna gewoon weer mee naar huis, als ze niet zijn overleden, want ze willen vijf keer per dag bloed drinken, die gore beesten. Ook vinden ze het helemaal niet warm genoeg in zo'n tas, want ze houden juist van knusse gezelligheid en zitten daarom het liefst op het behaaglijkste plekje van het hoofd. Vlak achter de oren bijvoorbeeld. Lekker uit de wind en met een beetje mazzel, wanneer er sprake is van grote oren, hebben ze ook nog een gezellig afdakje dat bij de juiste belichting een ontzettend sfeervol rood licht afgeeft. Wat wil een luis nog meer? Maar ja, Amerikaanse luizen hebben het een stuk minder goed. Die kunnen in zo'n toch al kille luizenzak worden geconfronteerd met een ijskoud ijzeren schietwapen. Een beetje in een muts of sjaal liggen chillen, totdat het baasje weer terugkomt, dat is tot daar aan toe, maar zo'n pistool is andere koek. Bovendien, en dat weet bijna niemand, zijn luizen van nature nogal angstig en, misschien mede daardoor, zeer pacifistisch aangelegd. Ze krijgen in hun toch vrij korte leventje (als ze geluk hebben vijftig dagen) al snel een sterk rechtsgevoel mee, en hoewel veel mensen-ouders vinden dat luizen op de kop van hun kinderen smerig en onrechtvaardig is, denken luizenouders daar heel anders over. Die zouden nooit met een reusachtige, tientallen meters hoge kam, hele vinexwijken wegvagen, nadat ze ze eerst met giftige chemicaliën hadden besprenkeld. Maar goed, zo'n revolver in zo'n luizenzak is dus tamelijk effectief. De diertjes worden bang, verlaten de zak door een piepklein gaatje en nestelen zich, als ze onderweg niet zijn omgekomen, in de zak van het buurkind. Het wordt, kortom, tijd voor een verruiming van de vuurwapenwet, zeker voor kleine tot zeer kleine kinderen.
Jeroen Blankert is ex-drummer, kunstschilder en uitbater van cultureel café De Nieuwe Anita, waarvoor hij de laatste vijf jaar bijna iedere dag een korte wervende, grappige of diepzinnige tekst op Facebook schreef, ter lering en vermaak van de gasten. Nu inzake current affairs op het Lebowski Blog.