Anorexia

De vrouw had het lichaam van een kind en het was direct zichtbaar dat ze aan anorexia leed. Een vriendelijke oude man schuifelde vanuit het magazijn de winkel in, maar hij kon ons helaas ook niet helpen. 

Buiten zei mijn geliefde: ‘Ik kwam hier laatst en toen was die dochter er niet, ik was bang dat ze in het ziekenhuis lag of dood was.’
‘Vanwege haar anorexia, bedoel je?’
Ze knikte. ‘Ze heeft zo’n lieve vader, hoe kan zoiets toch ontstaan?’
Ik had geen idee maar moest denken aan een vriendin van mijn moeder waar ze het vaak over had, die ook aan anorexia leed.

Toen ik nog een kind was overleed die vriendin van het ene op het andere moment, ik snapte er niks van. Voor die tijd woonde ze nog in een flatje waar mijn moeder weleens tassen met eten of boeken aan de deur hing. Er werd gezongen op haar begrafenis, herinner ik me nog. 

 

'Je kunt de ander niet redden, maar op z’n minst een tijdje in de gaten houden'

 

Tot op de dag van vandaag neemt mijn moeder het me kwalijk dat ik op het strand ooit een rugzak ben verloren die deze vriendin met de hand voor mij had gemaakt. Het was een vrolijke tas, maar wellicht was ik er geen vrolijk genoeg kind voor. Ik wilde liever niet opvallen en kan me ook voorstellen dat ik de tas bewust heb begraven in het zand om geen aandacht meer te trekken.

Onvermijdelijk opvallen maar tegelijktijdig ongezien willen blijven, is een conflictueus huwelijk. Als je in een winkel werkt word je gezien, maar de vrouw leek niets liever te willen dan onzichtbaar zijn.

Je kunt de ander niet redden, maar op z’n minst een tijdje in de gaten houden. Misschien nam de vader zijn dochter in dienst om haar in de gaten te kunnen houden. Ik hoopte dat ze haar vader zou overleven. Maar de dag dat ze vervolgens helemaal alleen in de winkel zou moeten staan leek me eigenlijk een nog veel onverdraaglijker gedachte.