Ik heb geleefd #10. Ongeneeslijk zieke Kinga Bán (37) blijft zingen tot het echt klaar is

Beeld: still uit 'Vandaag' (YouTube)

Het hiernamaals stelt ze zich soms voor in kleuren. 'Als ik een mooie bloem zie, denk ik: wow! die is straks nog honderd keer mooier. Vroeger zag ik een soort Teletubbie-landschap voor me waar mensen speelden. Nu denk ik vooral dat het daar goed is. Dat er vrede zal zijn en geen pijn.'

Ze glimlacht. Klein en broos zit zangeres Kinga Bán (37) tegenover me in een Houtens café. Het eeuwige leven bij Jezus heeft ze ontelbaar vaak bezongen, ze is een van de grootste namen in de wereld van Nederlandse christelijke muziek. 

Negen jaar lang toerde ze door het land met de populaire reliband Sela. Soms speelde ze zes keer per week voor een uitverkochte zaal. Fans stonden in de rij als ze na een voorstelling cd’s verkocht. Ze staat op telefoonhoesjes en op haar Facebookpagina zeggen mensen massaal voor haar te bidden. 
 

In Goede Handen

Kinga Bán is ongeneeslijk ziek. Al zes jaar leeft ze met uitgezaaide borstkanker. Alleen de oudste van haar drie kinderen (10, 9 en 7) weet nog dat ze ooit gezond was. 'Zij was bang om alleen met mij te zijn. Als ik doodging, wat moest ze dan doen? We hebben haar geleerd dat ze dan belt en de deur opendoet. En uitgelegd dat ik niet zomaar neerval, dat mama eerst nog in een bed komt te liggen.' 

Hormoonbehandelingen en chemo’s gaven Kinga extra tijd. Waardevolle tijd. Het afgelopen jaar deed ze twee tournee’s als soloartiest en ze maakte een cd. Voor haar kinderen schreef ze het nummer In Goede Handen dat op YouTube ruim een kwart miljoen keer is beluisterd. Over het naderende afscheid en haar vertrouwen in God.

Nee, ze is niet boos op Hem. Lijden hoort bij het leven, vindt ze, en dit is haar kruisje. 'We hebben het altijd heel goed gehad.' 

Als Kinga In Goede Handen live zingt, wordt ze emotioneel. Maar ze is professioneel genoeg om dat op het podium te reguleren. 'Het is niet erg om door te laten klinken dat het me raakt, maar ik moet wel mooi zingen.'

Band

Haar slechte lichamelijke conditie maakt zingen sowieso lastig, de hoge tonen zijn moeilijker te halen. Als soloartiest beperkt ze haar optredens tot maximaal twee per week, een nieuwe tour voor het voorjaar is geboekt. 'Juist nu vind ik dat ik nog wel wat te vertellen heb.'

Het afscheid van de band Sela viel haar zwaar. Onlangs trok ze de stekker eruit, omdat het fysiek niet meer ging. Dat er soms al invalzangeressen op háár plek stonden, sneed haar door de ziel. 'Ik had een taak in de band, wilde geen stap terug doen. Ook voor de band was het moeilijk om mij ziek op het podium te zien staan. Uiteindelijk heb ik zelf besloten te stoppen, dat gaf iedereen lucht. Maar ik vond het vreselijk. Die band is als mijn familie. Ik mis het met elkaar zijn. Ik word nu begeleid door andere muzikanten, wat fijn is, maar wel anders. Voor een concert lig ik vaak te rusten, soms moet ik me even afzonderen.' 

Ze put kracht uit haar geloof. 'Ik heb vertrouwen dat als mijn adem hier stopt, ik meteen weer nieuwe adem krijg bij Jezus. Naar dat moment kan ik alleen maar uitzien.' 
 

Kwetsbaarheid

De behandelingen naderen hun einde, veel opties om haar leven te rekken zijn er nu niet meer. Dat ze blijft zingen, wordt niet altijd begrepen. 'Ik weet dat ik er kwetsbaar uitzie op het podium. Mijn bovenste ruggenwervel was verdwenen door de kanker. Daardoor zakte mijn hoofd in en kwam er bot in de buurt van mijn hersenstam. Werd die geraakt, dan zou ik doodgaan. Mijn nek is operatief vastgezet.' 

Achter haar warme chocomel beweegt ze stroef haar hoofd van links naar rechts. Lopen gaat moeilijk. De vraag of ze niet beter zou stoppen, komt weleens voorbij. 'Dan denk ik: shit, waarom zeggen mensen dat nou? Zou ik niet meer mogen zingen omdat het er voor hen een beetje moeilijk uitziet? Terwijl ik dat zo graag doe en ik het nog steeds kan? Ja, ik ben ziek, maar moet ik daarom op de bank liggen?'

Het zet haar aan het denken over hoeveel ruimte we in de maatschappij geven aan de zwakkeren. 'In de kerk gaat het daar vaak over. Jezus kwam ter wereld als een kwetsbare baby. Mensen citeren graag uit de Bijbel: "De laatsten zullen de eersten zijn." Mooie woorden, maar ik kom er nu achter dat we het ongemakkelijk vinden om te kijken naar mensen die écht kwetsbaar zijn.'

Het geeft haar een missie: niet onzichtbaar worden. De steun die andere zieken daaruit halen, maakt haar strijdlustig. 

'Als het echt klaar is, wil ik heel duidelijk van God horen dat ik dit niet meer moet doen. Of mijn lijf moet zo afgetakeld zijn dat het niet meer kan. Ik ga niet liggend zingen.'

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl