Marion leest Roxane van Iperen

Het boek komt wat langzaam op gang, maar net als een trein die steeds sneller gaat rijden, wordt het steeds beeldender en emotioneler. Dit is overigens geen toeval. Roxane vertelde me dat ze dit heeft geschreven als een fuik, zoals de joden daar ook in werden gelokt. Eerst afstandelijk, en dan steeds dichterbij totdat de lezer niet meer weg kan. Toen ik dit wist, was ik nog meer onder de indruk. Ik ben blij dat ik mijn boek al had ingeleverd toen ik ’t Hooge Nest las, want oei, wat is het intimiderend goed!