Ik heb geleefd #13. Tjeerd (62): Mijn tumor stopte ineens met groeien, geen dokter die het snapt

'Drie dagen in de week sta ik om half vijf op. Ik neem twee bakjes koffie en smeer m’n eigen boterhammetjes. Dan ga ik op mijn fiets naar het werk.'

Tjeerd van Eijk (62) rijdt in een half uur van zijn huis in Kralingseveer naar zijn Rotterdamse kantoor. Daar staan de jongens al voor de poort te wachten. ‘De jongens’ zijn de werkmannen die hij aanstuurt - vroeger zou je het sociale werkvoorziening noemen. Ze schoffelen plantsoenen en maken bankjes schoon. 'We doen drie gemeentelijke begraafplaatsen.'
 

Aftellen

Het had weinig gescheeld of hij had zelf al onder de groene zoden gelegen. Tjeerd heeft kanker (HCC), in zijn lever zit een tumor van 4 centimeter. Toen het ding werd ontdekt, groeide het als kool. Eerder waren al gezwellen weggesneden uit zijn lever, twaalfvingerige darm, longen, middenrif en buik. Maar deze tumor kon niet worden verwijderd.

Daarom was Tjeerd al begonnen met aftellen. Er moesten dingen worden geregeld. Met de uitvaart bemoeide hij zich niet. 'Daar ben ik toch niet meer bij. De caravan was veel urgenter. Mijn vrouw wilde ervan af, en ze ging ook vast niet alleen in onze grote auto rijden. Ik heb ze verkocht.'

 

'De tumor stopte ineens met groeien, geen dokter die het snapt'

 

Doe-het-zelver

Tjeerd, vader van vier kinderen, heeft zich om zichzelf nooit veel zorgen gemaakt. 'Ik heb makkelijk lullen, ik doe mijn oogjes dicht en als ik niet meer wakker word, so be it. Maar er blijven er nog vijf achter.'

Hij is veel thuis. In 1985 kochten ze het pand naast hun woning uit 1900 erbij. Tjeerd, die zijn werkende leven op zijn 17de begon als verwarmingsmonteur, concludeerde dat het voordeliger was als hij zelf de verbouwing deed dan wanneer hij een aannemer inhuurde. Hij ging minder werken en werd parttime doe-het-zelver. De grote open keuken waar we theedrinken, de sfeervolle woonkamer vanuit waar vrouw Karin het gesprek volgt - alles komt uit zijn handen.

Timing

Maar even terug naar die kanker: 40 procent overleeft het eerste jaar niet, 85 procent is na vijf jaar dood. 'Dan reken je je niet rijk', zegt Tjeerd nuchter. Begin 2013 werd hij ziek. Een dramatische timing, diezelfde periode overleed de 43-jarige broer van zijn vrouw aan longkanker. 'En een jaar later stierf haar vader van verdriet.'

Daar zaten ze dan in hun mooie huis. Hij kon Karin moeilijk steunen, had genoeg aan zichzelf. Zij zag iedereen om haar heen wegvallen. Daar krijg je wel een rare knak van. 'Ik ben veranderd,' geeft Tjeerd toe. 'Een beetje chagrijniger geworden. Irritatie, vermoeidheid... Karin wil de oude Tjeerdje terug, maar die komt niet meer.' Hij wipt met zijn keukenstoel op twee poten en praat richting woonkamer. 'Al gaat het nu beter, hè meissie?' Er klinkt een lach en een ‘ja’.

Twee jaar geleden gebeurde er iets geks. De tumor in zijn lever stopte ineens met groeien. Geen dokter die het snapt. Uit een recente controle bleek dat het gezwel zich nog steeds koest houdt. Voorzichtig zijn ze weer gaan leven. Kochten een stacaravan in Brabant die Tjeerd ombouwde tot een paleisje. En afgelopen voorjaar gingen ze drie weken naar Canada. 'Nichten van mijn vrouw wonen daar. We hebben rondgereisd, van plekkie naar plekkie. Dat was heel positief. Met z’n tweetjes de zwaardere trails wandelen, elkaar omhoog helpen over de rotsen. Heerlijk! Ik had het niet willen missen.'
 

Opgeven

Op zijn werk was hij al opgegeven, maar hij is er gewoon weer drie dagen in de week. Tjeerd van Eijk kent elk steegje van de stad. 42 jaar geleden begon de Rotterdammer uit een gezin van elf bij de gemeente als verkeersteller. Moest hij ’s nachts turven hoeveel auto’s in de straten geparkeerd stonden.

'Op zijn werk was hij al opgegeven, maar hij is er gewoon weer drie dagen in de week'
 

Daarna werd hij productieleider bij de sociale werkvoorziening. Zo’n veertig jongens stuurt hij aan. 'Als een Turkse jongen een epileptische aanval krijgt, bellen ze mij. Ook op mijn vrije dag. Dat vind ik niet leuk, maar ik wil die jongen wel helpen. Hij zit hier zonder familie. Ik werk met alle soorten mensen. Vanochtend had ik een hele trotse jongen die mocht werken met een duur stoomapparaat. In de regen liet hij me zien hoe alles werkte. Zoiets doet me goed.'

Maar het sociale van zijn werk is er in de loop der jaren wel afgegaan, constateert hij met spijt. 'De ambtenaar is een boekhouder geworden, er moet een verdienmodel achter zitten. Dat is echt heel triest.'

Inmiddels durft hij ongeveer een jaar vooruit te denken. Als de tumor weer begint met groeien, kan hij nog aan de chemo, dat vertraagt de boel. 'Uiteindelijk moet je ook doorleven. Een dokter zei: "Koester wat je gehad hebt." Dat vind ik de mooiste uitspraak die er is. Je hoeft niet vooruit te kijken - dat komt vanzelf wel - maar kijk achterom. Als ik hoor hoeveel mensen veel jonger zijn overleden, heb ik al een hoop meegemaakt. Ja toch.'
 

Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Mail naar annemarie@persgroep.nl