Lil' Kleine (Jeroen Blankert)
*
Zou dat ooit nog goed komen met die kleine Jorik? Hij is toch al vierentwintig. Wij waren ook nog best kinderlijk op die leeftijd hoor, want ja, daar zijn het de tijden ook naar. We blijven maar eindeloos kind, zolang er geen hongersnood of oorlog is. Zijn werkster ruimt dus twee keer per week de kledingkamer op, iets waar hij haar echt heus wel dankbaar voor is, zegt hij. Hij gooit alles gewoon op de grond. Dat is toch best een beetje gek hoor. Het was tenslotte hele dure kleding. En weten jullie waarom? Waarom die kleding zo duur is? Nou, omdat die Jorik heel boos wordt als er in een winkel voorzichtig wordt geïnformeerd naar, of hij, zeg maar, wel solvabel is. Hij wordt dan zo woest dat hij zomaar, als straf dat ze aan zijn rijkdom twijfelen, voor veertigduizend euro aan kleding op de toonbank smijt. Ja, op de toonbank, niet op de grond, dat scheelt weer. Maar dat is toch zonde en dom? Op je vierentwintigste. Kijk, als je nou tweeëntwintig bent of zo, tja, dan kunnen we het ons nog een beetje voorstellen, een heel klein beetje. Maar daarna. En kijk, hij hoeft natuurlijk ook niet gelijk een pensioenplan op te stellen en alleen in degelijke blauwe overallen en op stevige gezondheidssandalen rond te gaan lopen, dat is wat overdreven. Hij denkt bovendien zoals veel lui van die leeftijd misschien dat hij onsterfelijk is of dat hij als popster wel vroeg dood zal gaan, dus dat het allemaal niks uit maakt. Maar om steeds voor veertigduizend euro aan kleding op de grond te gooien, zodat de werkster dat moet oprapen, voor een loontje van wellicht één sok per uur (of minder. Weten wij veel wat voor een buitenissige sokken Lil' aan zijn boze voetjes heeft), dat heeft iets geks. Vinden wij. Maar het kan ook de kift zijn. Misschien zouden wij, als we eenzelfde hoeveelheid geld tot onze beschikking hadden, er ook zo'n bestedingspatroon op nahouden. Je weet het nooit. Iemand veroordelen vanaf de zijlijn is een makkie. Gelukkig maar, anders was er niks aan. De beste stuurlui staan tenslotte aan wal.
Jeroen Blankert is ex-drummer, kunstschilder en uitbater van cultureel café De Nieuwe Anita, waarvoor hij de laatste vijf jaar bijna iedere dag een korte wervende, grappige of diepzinnige tekst op Facebook schreef, ter lering en vermaak van de gasten. Nu inzake current affairs op het Lebowski Blog.